Allah’ı hakkıyla tanımak ve tanıdığını edeple, terbiyeli olarak, hürmetle ve nida-i acz ve fark ile başkasına değil yine O’na bildirmek, duyurmak. Secde de, rükuda, tahiyyatta, tefekkür-ü imaniyede bulunabilmek şuurunu elde edebilmek.

Sonra insan olmak… O’nun razı olduğu… O’nun tasdik ettiği bir insan olmak… Ve yalnız sadece ve sadece O’na kul olabilen insan olarak insanlara; insanlığın her türlü faydalarıyla hizmet eder olabilmek. En azından düşünebilmek.

Nefsin eğitiminden, terbiye ve taliminden hiçbir zaman geri kalmamak ve geri durmamak. İman ettiğimiz her inancımızla daima nefsin imarına ve tahkimine çalışmak. Şeytanın ve vesvesenin nefsin önüne barikat kurmasına fırsat vermemek ve de kurulan barikatları, tuzakları daima ve hemen bertaraf etmek.

İçiçe yaşadığımız kâinat ortamındaki dünya nimetlerinin kıymetini bilmek ve onlarla ahiret hayatına yatırımlar yapılabileceğini unutmamak, nankörlük ve ihanet etmemek. Eğer dünya için ahirete bakarsak, hem dünyanın hem de ahiretin başımıza yıkılacağını hiçbir zaman akıldan çıkarmamak.

Ahlâkın, adaletin, ilmin hayatımızda her zaman öncelikli ve ayrı bir yerinin olmasına dikkat etmek. İlimsiz dinin kör olduğunu, zarar veren ahlâkın ahlâk olmadığını, güçlünün değil de haklının haklı olduğunu tasdik eden bir adaletin, adalet olduğunu hiçbir zaman unutmamak.

Hurafesiz, delilli ispatlı, mülâyemetli ve müsamahalı, sabrın ve çalışmanın daimî olduğu zikzakların olmadığı, herkesin sahip çıkabileceği, itiraz etmeyeceği bir dini anlatımın insan ve din arasında bir süzgeç perdesi olduğunu bilerek kabullenerek. Dine hizmet etmeye, imanî konularda sohbet ve irşada iki elle değil, dört elle de değil, ihlâs ve sekiz elle sarılmak ve sabır, teenni ve ihlâs içinde bu yolda çalışmak…