Eskiden hapislere düşen, zulüm gören kahraman Nur Talebelerine hitaben Hz. Bediüzzaman: “ …yakıcı çorbadan ağızları yandığı halde talebeliğini bırakmayan ve bu kadar tehacüme karşı kuvve-i maneviyesi kırılmayan zatları ehl-i hakikat ve nesl-i âtî alkışlayacakları gibi melâike ve ruhaniler dahi alkışlıyorlar…” diye yazıyor bir lâhika mektubunda. (Şuâlar)

Evet, zamanımızda hapis-mapis, sıkıntı, musîbet (dine gelen) nisbeten az veya hiç yok… Belki rahat var. Peki, ne oluyor da Risale-i Nurlar’ı ve Bediüzzaman’ı tanıdıkları, bildikleri halde Nur Talebeleri okumalarından ders ve sohbetlerinden geri kalıyorlar?

Evvelâ şunu ifade etmek lâzım gelir ki, haftada bir gün yarısı çay-sohbet ve uyuklama olan sohbetlerin Risale-i Nur okumalarının yerini alması, onun yerine okudum, yeter, kâfi denmesi mümkün değildir, akıl da bunu kabul etmez, iz’an da kabul etmez…

Nurlar’ı tanıyan, haberdar olan, biliyorum, okumam lâzım diyen insanlar muhakkak bir surette Risale-i Nurlar’ı ısrarla, devamlı okuyarak, araştırarak, soruşturarak ve anlamaya çalışarak kendilerine yine kendisinin akıl ve ruh ve kalbi muhatap olarak dikkatle ve sabırla okuyabilmelidir.

Eğer okunmazsa ne olur? İşte dünyanın, Müslümanların ve insanların hâl-i pür melâlleri ortada… Harpten, darpten, musîbetten, belâdan, bölünmeden, nifaktan, şikaktan, hastalıktan, virüsten kurtulamıyorlar.

Risale-i Nurlar varken, bu muhteşem Kur’ânî, imanî tefsir varken Risale-i Nurlar’ı muhakkak, ciddî ve gayretli bir şekilde anlamak ve hayata geçirilebilmek için okunabilmelidir, illâ ki okunmalıdır.

Mes’ul olmamak için insanlarımızı kurtarmak için, imanlarımızı tahkikî ve ilmelyakîn, aynelyakîn, hakkalyakîn mertebelerine çıkarmak için; muhabbetullah ve huzur-u daimiyi elde edebilmek için Risale-i Nurlar’ı okumalıyız… Okumalıyız… Tâ kî, insanlık, Müslümanlar ve ehl-i imân her türlü belâ ve musîbetten, hastalıktan da halas olabilsin inşallah.