am Dağı, Barla’dan yürümeyle dört-beş saatlik mesafede yüksek bir dağdı. Bir gün hizmetinde bulunan talebelerinden Hüseyin’le bu dağa çıktılar. Yanlarına yiyecek olarak bir ekmek, biraz da katık almışlardı. Dağa çıktıklarında gün yeni aydınlanmıştı. Sabah kahvaltısı yapacaklardı. Bir çam ağacının altına mütevazi sofralarını kurdular. Hüseyin ekmeği aldı, ortadan ikiye böldü. Bir parçası diğerine göre büyük olmuştu. Büyük olan parçayı Bediüzzaman’a uzattı:

– Buyurun Üstad’ım, dedi. Bediüzzaman ekmeği alırken, dikkatli bir şekilde Hüseyin’e baktı. Hüseyin’in rengi değişti:

– Bir şey mi oldu Üstad’ım, dedi.

– Yok, kardeşim bir şey dikkatimi çekti, dedi. Ekmeğin büyük olan parçasını bana verdin. Bu konuda sana bir düsturu hatırlatayım. Ve şöyle devam etti:

– Bak kardeşim! Birisi seninle bir dilim ekmek paylaşırsa, yahut bir elmayı bölüşürse, eğer yarıdan fazlasını kendine alırsa, o kişiyle sakın arkadaşlık yapma.

Ömer Faruk Paksu (Bediüzzaman’la Yaşayan Öyküler kitabından)