Konuşma şartları önemli, çünkü gerilim anında konuşulan konular çok da kalıcı iz bırakmıyor. O saat biraz da tepki saati oluyor. Alıcılar genel itibariyle his zemini üzerinde gelişiyor. Bundan dolayı öyle saatlerde konuşulanlar muhatapta olumlu bir iz bırakmıyor. Bir de yine çok neşeli saatlerdeki cümlelerimiz de sağlıklı olmuyor. Çünkü burada yine başka hisler ön plana çıkıyor. Neşenin verdiği heyecanla çoğu şeyler dikkatlerden kaçıyor. Öfke anında ve neşe anında verilen kararlar, bu duygular etkisini kaybettiğinde, hayat normale döndüğünde uygulanırlığı çok da mümkün olmuyor.

Oysaki, normal duygular içerisinde iken, hayat normal akışını sürdürürken ve ortamda baskın bir duygu yokken, bazı meseleleri konuşmak hem olabilecek problemleri ortadan kaldırmaya dönük bir etki yaparken, hem de mevcut problemleri tedavi etmeye daha yakın olacaktır. Yani anne babanın çocuklarına, ‘Evlâdım, ben şu şu davranışlardan razı değilim.’ diyerek, açık ve net olarak çerçevenin çizilmesinin çok faydası vardır. Bazen de çocuklar, ‘Ne yapıyorsam annemi razı edemiyorum.’ diyor. ‘Hatta bazen razı olduğu bir şeyden başka bir zaman razı olmuyor.’ diyorlar.

Bu da evlât ile çocukların oturup açıklıkla razı olunan ve olunmayan şeyleri konuşmamalarından kaynaklanıyor. Belki öncelikli yapılması gereken şey, oturup sağlıklı bir şekilde konuşabilmektir. Bu sonraki adımların da zemini olacaktır.

Çerçevesi çizilmemiş bir şeyden, oluşacak beklentiler de istenen şeyler olmayacaktır. Ben anne babam için ne çok şey yaptım diyen evlât, aslında belki de kendisine göre bazı adımları atmış olmaktadır. Ama belki de anne baba o adımların daha farklı atılmasını beklemektedir. İstek, beklenti, ihtiyaçlar değişik değişik olacağı için, önce bu beklentilerin çerçevesini çizmek ve onun içini doldurmaya çalışmak daha sağlılık bir iş olacaktır.

Allah da, kulundan razı olacağı veya olmayacağı emir ve yasakları madde madde belirtmiş değil midir? Böyle bir iletişim biçimi anne baba için de lâzım.