Doktor ona aralıklı olarak gözlerini dinlendirmesini ve zaman zaman da uzaklara bakmasını, orada gördüğü şeylere odaklanmasını tavsiye etti.

Gerçekten de gözümüzün önünü iyi görebilmemiz için bazen bakışımızı ileriye yöneltmemiz gerekli. Aynı şekilde, sürekli uzaklara bakarsak önümüzde olan biteni kaçırırız. Bu sebeple bir denge kurmak lazım. Çoğunlukla önümüze ama zaman zaman da ileriye bakmamız en iyisi olacaktır.

Birinci ve İkinci Dünya Savaşının dehşetinden ders alan Avrupalı elitler Avrupa Konseyini ve (son haliyle) Avrupa Birliğini kurarken önce ellerindeki yıkım, kan ve caniliğe baktı, sonra ileri bakarak bir hedef hazırladı. “Bu katı sınırlı ulus devlet yapısı ve ırkçılık bizi mahvetti” diyerek, adım adım, sınırların kalktığı bir Avrupa’ya yürüdü. Kooperasyon yoluyla devletler arası işbirliğini artırdı. Kaynaşma yoluyla vatandaşlar arası barışı pekiştirdi. Önüne iyi baktı, sonra ileri baktı, sonra önüne, sonra ileri… ve böyle böyle devam etti.

Ancak görüyoruz ki bu dönemde önünü görmekte zorlananlar arttı Avrupa’da.

“Bu topraklarda sadece Yahudi yaşar” diye tutturmuş bir grubun işlediği insanlık suçlarına ses çıkarmak bir yana neredeyse destekleyecek açıklamalar yapılmakta. Elbette hepsi böyle değil. Birinci Avrupa dediğimiz, vicdanlı ve demokrat Avrupa yine tepkisini koyuyor ve koymaya devam edecek. Onların arasında her dinin ve milletin üyesi bulunmakta ve muktedirlerin önlerini görmeleri için baskılarını yapmaktalar.

Bu Avrupa’ya destek olmamız ve onlardan destek almamız şart.

Zamanında “barış ve insan hakları” diyerek önünü iyi tahlil eden Avrupa, barış ve hak korumasının ancak herkese uygulandığında tam gerçekleşeceğini anlamalı. Ufak bir ülkede bile olsa, yapılan insan kıyımı vicdanlara dokunur, toplumları bölebilir, küresel bir kriz başlatabilir…

“Parmağım koptu ama tüm vücudum yerinde, bana bir şey olmaz” demek ne kadar akılsızlıksa, uzaktaki insan hakları ihlallerini görmezden gelmek de bir o kadar ahmaklıktır. Tedavi edilmeyen kesikler iltihap kapar ve vücudu iflas ettirebilir.

Tüm bunları engellemek için, ekonomik ve siyasi gücü itibariyle Avrupa’ya ve Dünya’nın bütün vicdanlı vatandaşlarına büyük görev düşüyor.

Gelelim işin “biz“ boyutuna.

Tarihin gördüğü en büyük imparatorluklardan birinin fiziki ve ruhani mirasçısı, farklı dinlerle ve milletlerle yüzyıllarca beraber yaşamış ve halen savaşlarla kırılan Orta Doğu’da bunca çeşitliliğe rağmen barışı büyük ölçüde korumuş bir yapı..

Maalesef düşülen hatalar, sürdürülegelen yanlış uygulamalar ve elbette kontrol dışı olayların sonucu yıkılan bu yapının travmalarını halen atlatamadık. Önümüze baktık ama ileriye çok bakamadık. Ulus devlet yapısına aşırı takıldık onun zararlarını ve AB gibi bir yapının faydasını anlayamadık, çeşitlilikten gelen bolluğu bir eksiklik sandık. Oysa demokrat ve cumhuriyetçi, bireyleri koruyan, asla din, ırk ve siyasi görüş ayrımı yapmadan tam temsili sağlayan bir Türkiye’ye önce bizim sonra Dünya’nın çok ihtiyacı var.

Bu yüzden ısrarla tekrar ediyoruz ve hep edeceğiz inşallah. “AB projesi” Türkiye için vazgeçilmez hedef olmalıdır. Girmek veya girmemek bir teferruattır. Önemli olan, adaleti ve barışı amaç edinmiş, ırk ve din ayrımı yapmayan bir hukuk devleti hedefine sahip olmak ve yaklaşabilmektir.