Hayatı zorlayanlar, horlayanlar; aklını, kalbinin yanına koy[sun!]

***

Yolda; olur olmaz istekleri için (annesini) çekiştiren çocuklara benzemeyelim. 

***

Akarsu gibi... (akan...)

Geçtiği yerlere serinlik, sadelik, zindelik; her makamda besteler bırakan hayatı ikide birde dürtmeyelim!

***

Hayatı değil; kendini yorup yaralıyorsun!

***

Sonra birden dünyanın sonuna geliyorsun:

Dişleri dökülmüş.

Merdivenlerde nefes nefese...

Dalgalı saçlarını çoktan yele vermiş.

Dalgın gözlerle etrafa bakarken; ölümün nefesini [ensende] hisseder gibisin.

***

Ölümün yaşı yok, elbet; her yaşın ölümü var da...

Çocuklukta, gençlikte ölüm [henüz] çok uzun yollardan gelecektir! [Gelmeyecektir belki de!]

Fakat zaman [nerelere] geliyormuş; bak!

***

Telâşeler...

“Mecburen” diploma/makam mevki biriktirmeler...

Paraydı, evdi, arabaydı hayalleri... Hayatın bu sorgusuz sualsiz koş koşları...

Kan ter içinde kalmalar...

Hanımelleri mi açmış, mayısları, haziranları iğde kokuları mı kaplamış; hiç oralı olmamalar...

***

Derken -genç ya da yaşlı- sarsıcı ve -hepsi de tam zamanında- bir ölüm...

Annesi, babası, arkadaşı, ve sairesi...

***

“Niçin yaşar insan ve niçin ölür?” sorularını sormadan; buralara kadar geldin, ha!

Nasıl yaşadın böyle!

Sormadın mı hiçbir öğretmenine?

Elif, ba; abc okurken hocalarına: “Yaşamak nedir?” diye...

“Niçin ölünür?” diye...

***

Bir gün de: “Bana, benden bahset!” deseydin: “Ben hangi kimim?” diye.

***

“Hayat Kitabı”nı açıp okumak vardı. Aslında hep açıktı da... [Gelip gidip kapatanlar kimdi?!]

“Hayat Üzerinde Çalışmalar...” bölümünü okuyup tartışmadınız mı?!...

Okullara, camilere gidip gidip geldin, ha!

***

Seni tebrik mi edeyim şimdi: “Kendisizliğine/sensizliğine...” iyi dayanmışsın diye!

Bu sensizliğin...

Kendi sesini, nefesini duymazlığın... hayra alâmet değil!

***

Nelere, niçin yorulduğuna bir baksana! 

Nefeslerinin saadetinden mahrumsan; hayat ne yapsın sana! 

Her ân omzuna dostça, ipekçe “dokunan” hayata ilgisiz kalmayı öğreten kurslar dersler mi var?

***

Hayat nefes nefese seslenir insana.

Duysana:

Suların, taprakların, taşların, kuşların, olmuş olmamış meyvelerin, bulutların, şimşeklerin, gök gürültüsünün, gökyüzünün seslerini!

Nefeslerini...

Kalbinin, vicdanının sesini...

***

Haydi, vakit hâlâ var. 

Kalbinin, kulağının, gözlerinin, sözlerinin tozunu al!

Şu, unuttuğun kendini, baştan sona ezberle! 

Her nefes kendini hatmet!

Kendinden uzaklaşmalardan... uzaklaş gayrı!

Her nefesin ötekinin ne aynısı ne ayrısı; ıskalama!

Şimdi yeni—den başla yaşamaya, Hayat Kitabı’nı okumaya, yazmaya...

Kolay gelsin! Hayırlı olsun!