*

Mâzi... hâl... müstakbel... Geçmiş... Şimdi... gelecek... Halin, keyfin nedir, deriz ya... şimdiki zamanlar yani... Geçmiş zaten geçmiş; gelecek de gelmemiş! Halin nicedir diye sorarlar... yani hayat şimdiki zaman... Zaman adları öyle söylüyor; karartmayalım hayatları...

*

HAYATLA KOL KOLA

Sıkıntılısın; anladım!

Gökyüzüne bak!

Git, bir gül kokla!

Bir çocuğa dondurma al!

İlgiyi görsün dünya!

Yaa!

Baktım...

Zaman yetmiyor bana.

Dönüp aynı yerlere geliyorum.

Çıktım dağlara dağlara.

Baktım...

Ömür uçuyor.

Elimi eteğimi çekiyor şehir.

Çekiyor çözülmez ağlara.

Baktım...

Boğuyor beni bu bu kesret.

Yaşayabiliyorsan aşk olsun!

Esir miyim telâşeye, gürültüye, bağlara!

Baktım...

Ben; ben değilim!

Ben, ben, ben kuyusundayım...

Dayanmak mümkün mü bu kendime vedalara!

Şehre dedim ki: “Yeter; gidiyorum.”

Ne aldıysam; geri verdim.

Bir hafifledim ki...

*

Ne zamandan beri farkındasın;

Yaşadığının;

Ya da farkında mısın?!...

*

Adamın adama yük; mahkemenin kadıya mülk olmadığını biliyordum da... bu kadar sürpriz olmaz sanıyordum. Telâşe gerek yok! Dostlarım hayal peşinde koştuğumu söyler dururlardı. Hayal gibi şeyler oldu. Bakıyorum herkeste gökyüzü bir sevinç. Yükü taşımakta zorlananlara kader acıdı; yeni yüzler çıktı vitrine. Kendilerine görev tevdi edilenler neyi, niye bekliyor?!... Görevden kaçanlara bir daha görev vermiyorlar.

*

Yok da insanın aklına gelmiyor değil: Kolay yaşamaklar için çıkış yolları bulamayacaksak aynaya bir bakmamız ve diplomalarımızı yırtmamız gerekiyor! Herkese söylüyorum: İşi yokuşlara yokuşlara sürmenin izahını yapamazsınız! Aklımızı, kalbimizi yan yana getirelim hele!

*

DEDEMİN ÇAKISI

Yaz ve karpuz ikiz kardeş... 

Taa çocukluğuma giderim birden.

Dedem ve ben...

Serin sabahlarda karpuz toplardık.

Eğribucak bağları...

Erciyes’in serin etekleri...

Hep böyle kalacak sandığım günler...

Ne dedem şimdi ne babaannem...

Bunları yazarken sanki o kokular...

O tatlar, kuş sesleri, o telâşeler...

Cennet günler mi, hayâl mi, masal mı...

Yok, yok; yaşadım ben bunları.

Şimdi o tat yok bu karpuzlarda.

Naylon bir topu keser gibiyim...

Yok, yok; kıyametin kokusu artık.

Artık bu yalancı aşılı yediklerimiz...

Aklımın ucundan geçmezdi bu günahlı günler.

Kendi gitmiş; adı kalmış şeyler.

Diriler tedirgin; ölüler bile...

Kurabiye karpuzları bana çok gören dünya!

Ben bunları yazarken... 

Kesmece karpuz sesi geliyor sokaktan.

Acımı duymuş olmalı...

Çok mu uzak şimdi o saf günler!

Bak; bu dünyayı versek dedeme;

Tuhaf tuhaf bakar da yüzüme;

Cebinden o meşhur çakısını çıkarır da...

Çakıma yazık diye kesmez bu karpuzları!

*

Çay, kitap, şiir...

Bir nehir beni alıp götüren;

Götürüp getirmeyen...

Çölde su,

Gecede ışık gibi...

Aşk gibi...

*

Dünyanın moralini bozan birileri var; 

Yoksa niye bunca gürültü patırtı üst üste;

Hayatın bize garezi mi var!

Moral  bozanların; bozulur morali bir gün.

Bir de değer mi bu kısacık hayatta!

Demek, birilerini üzmekten zevk alanlar var!

Bu iş uzar; mesele anlaşılıyor;

Yaşamak herkesin becerdiği bir şey değil!

Yani insan olmak herkesin işi değil!

Vazgeçtim matematikten, fenden, felsefeden;

Yaşamak neydi öğretmenim?!...

*

Gün batıyor...

Bestelerini uzatıyor kuşlar...

Bir ayrılık vakti sakinliği...

Rüzgâr farkında çok şeyin...

Yaprakları okşadıkça okşuyor...