Allah’ın rızasının nerede olduğunu, hangi amelimizle kazanacağımızı nereden bilelim. Bildiğimiz; Allah’ın emrine itaat, nehyinden ise içtinab etmek. 

Ta ki bir bildiren bir kılavuz olmazsa…  

İşte bunun içindir ki, Efendimiz (asm), “Mü’minin niyeti, amelinden hayırlıdır” 1 buyuruyor ve bize, doğru yolu gösteren ipuçları veriyor. 

İşlediğimiz amellerde dikkat edilmesi gereken en önemli şey, sevap kazanma hesabı yapmak yerine, Allah’ın rızasını kazanmak olmalı. 

Çünkü insanın fiillerini, yaptığı şeyleri semeredâr edecek olan, özünde taşıdığı niyet ve ihlâsıdır. 

Bazen büyük zannedilen ameller, içinde ihlâs yoksa küçük, hatta hiç hükmünde olabileceği gibi; bazı zaman da az, ya da küçük zannedilenler, büyük hükmüne geçebilir, Allah’ın rızasını kazanmaya vesile olabilir. 

Cenab-ı Hakk’ın engin rahmetindendir ki, yapılan amelden ziyade, içimizde barındırdığımız niyetimize; ihlâs ve samimiyetimize göre muamele etmektedir. 

Risale-i Nur’da, “İhlâslı bir dirhem amel, ihlâssız yüz batman amele müreccahtır (tercih edilir)” 2 deniyor. 

Demek ki ihlâs, harekâtı hasenâta tebdil eden bir maya! 

Hâl böyle olunca; günlük hayatımızdaki hâllerimizin, davranışlarımızın ve muamelatımızın -sıradan gibi de olsa- netice itibariyle, bize çok şey, büyük sevap kazandırması mümkün olabiliyor. İşte, buna dair Nebevî bir müjde:   

Ebû Hüreyre’nin (ra) rivayet ettiği bir hadis-i şeriflerinde, Gönüller Sultanı Peygamberimiz (asm), şöyle buyurmaktadır: “Hac yapmış gibi sevap kazanarak geceleyen, Allah yolunda savaşa çıkmış gibi mükâfat alarak sabahlayan kimseye müjdeler olsun. Bu kimsenin durumu, harama iltifat etmemeye gayret gösteren, az bir dünyalıkla kanaat eden kimsedir. Çoluk çocuğunun yanına gülerek varır. Yanlarından gülerek ayrılır.  

“Nefsim kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki böyle kimseler, aziz ve celil olan Allah yolunda hac yapıp cihad edenlerle aynıdır.” 3    

Bakar mısınız? 

Ne büyük bir mükâfat, ne muazzam bir ihsan! 

Yeter ki, niyet hâlis, amel ihlâslı olsun. 

Yeter ki kul, Hak yoluna doğrulsun. 

Dipnotlar: 

1- Mecmuu’z-Zevâid, 1: 61. 

2- Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, 606. 

3- Camiü’s-Sağîr, 3: 1160 (Deylemî, Müsnedü’l-Firdevs).