Anadolu’nun ıssız bir köyü olan Barla’da telif edilmeye başlayan Risale-i Nur eserlerini elle yazan ve çoğaltanların sayısı ancak bir elin parmakları kadar idi.
Böyle çok zor şartlarda, devletin de büyük baskısı olmasına rağmen, Barla’da çakan bu kıvılcım bütün dünyaya nasıl yayıldı, üniversite kürsülerine, panellere nasıl konu oldu? Bunlar nasıl bir eserdi ki, ilim adamları, akademisyenler bu eserler hakkında ciltler dolusu kitaplar yazdı?
Devlet bütün gücüyle, aleyhte her türlü imkânını kullandığı halde, Risale-i Nur nasıl galip geldi? Küfrün belini nasıl kırdı? Bundaki sır neydi?
Yüz otuz risaleden meydana gelen Risale-i Nur Külliyatı’nın yüz on dokuz parçası Barla’da telif edilmiştir. Hizmette bulunan ağabeylerimizin sayıları az da olsa bu kadar çok risaleleri yazmaları, çoğaltmaları, tanzim etmeleri, Üstadın tashihinden geçtikten sonra da bütün Anadolu’ya sevk etmeleri meşakkatli bir iş olsa gerek.
Sekizinci Lem’a’da “Şeyh-i Geylânî’nin (kuddise sirruhu) kendinden sekiz yüz sene sonra gayb-âşinâ gözüyle haber verdiği bir hâdise-i Kur’âniyedir.” diye belirtildikten sonra, Şeyh-i Geylânî’nin bu hizmette bulunacak olanların da bazılarının isimlerini beytinde sarahaten, bazılarını da zımnen açıkladığı ifade edilmiş.
Abdülkadir Geylânî Hazretleri o meşhur beyitte ise; “Vaktin Abdülkadir’i ol, lillâh için ihlâs-ı etemmi kazan. Muhabbetimde sadık ve çalışmanda muhlis isen, maişetinde de mes’ud olursun” der.
Şu beyitte Üstada ve onun arkadaşlarına ismen işaretler vardır:
Üstad Said Nursî’ye iki üç vecihle, Hulusi Bey’e, Hulusi-i Sani olan Sabri’ye, dördüncü arkadaşı olan Süleyman’a, hizmet-i sadıkanede mümtaz olan Bekir Ağa’ya ve daha sonra Molla Habib’e, Hafız Ali, Kuleönündeki Mustafalar, Zekâî, Küçük Lütfü, İslâmköylü ve Atabeyli Abdullahlar, Mes’ud ve birkaç mühim kardeşlerimize işaretler olduğu ifade edilerek, “Hazret-i Şeyh onları izn-i İlâhî ile Said’in etrafında görmüş, haber vermiş. Daha sair arkadaşlara işaretler var. Şimdi izhara mezun olmadığımdan, bana tam görünmüyor” (Sekizinci Lem’a) denilmiştir.
Demek sekiz yüz yıl önce, Gavs-ı A’zâm Abdülkadir-i Geylânî, Risale-i Nur, onun müellifi ve bu dâvâya hizmet edecek olanların isimlerine kadar bildirdiğine göre, bu eserlerin cihanşümul olmasına hangi güç mani olabilir?
Böyle bir hizmetin muvaffakiyeti, başta inayet-i İlâhiye olmak üzere, Hazret-i Ali (ra) ve Abdülkadir-i Geylânî’nin (ra) himmet ve duâ- larının makbuliyeti ve kerameti değil de nedir?
Üstad Hazretleri, “Bu izharda en mühim maksadım, esrar-ı Kur’âniyeye ait olan risalelerin makbuliyetine Gavs-ı A’zam’ın imza basması nev’inden olduğudur” der. (Sekizinci Lem’a)
Eserleri işitenler ve okuyanlar, aldıkları şevki ve hissiyatlarını heyecanla Üstada bildir- mişler.
Ümmî, fakat allâmelerin işini gören Adilcevazlı Bekir Ağa: “...Nur Risalelerinizi okutup dinledim. Güneşin nuruna set çekilemediği gibi ve set çekilmek ihtimali olmadığı gibi risalelerinize de set çekilemez....” (Barla Lâhikası, s. 99)
Hüsrev Ağabey: “Şimdiye kadar emsaline tesadüf etmediğim [...] Sözler’i yazmaklığıma ruhsat veren Cenab-ı Hakka milyarlarca hamd ediyor ve şükrediyorum.” (Barla Lâhikası, 102)
Hafız Zühdü: “...Nebiyy-i Ahirüzzaman Aleyhi Ekmelüssalâtü Vesselâmın huzur-u saadetine ve pak, latif sohbet-i Nebeviyeleriyle müşerref olmak zevkini idrak ettiren bu kıymettar On Dokuzuncu Mektub’u mütalâa etmekten bir türlü doyamıyorum.” (Barla Lâhikası, 103)
Cenab-ı Hak, bizleri de, Risale-i Nur’u sahiplenmekte, bu mübarek ağabeylerin teslimiyet ve samimiyetlerine yakın etsin. Âmin.