Biyolojik fıtratımızın sağladığı rutin işlemlerden öte, başka bir heyecan ve diriliş de soluklanmıyor kalbimiz. Kuru kalabalık haline geldik. Platonik yığınlar içinde bütün aksiyonumuzu tükettik. İnandığımız şeyler hakkında tutukluluk yaptık. Söylem ve kelimelerimizin nabzı düştü. Çakılıp kaldık cümlelerimize. Kategorileştirdik, eften püften blokajlar ile mesafeler diktik aramıza. Arıza milliyetçilikler virüsüne kapılıp “inananlar kardeştir” düsturunu bulanıklaştırdık. İnhiraf depremleri geçiriyoruz. Ötekileştirmenin bir çeşit yamyamlık olduğu gerçeğine gözlerimizi kapatıp, en yakınımızdakilerden başladık fişlemeye. Kendimize münhasır yaşıyoruz. Mukavemetimiz eksi bilmem kaçlarda. Şirazemiz çözüldü. Sıradanlaşıyoruz.

“Söz”e gurbet kaldık. Hareket ve hamle kıtlığı kol geziyor. Başkalarının tenine, diline, kültürüne tahammül edememek gibi bir âcizlik, fakirlik ve hazımsızlık içindeyiz. Sıkışıp kaldık betonların arasına. Beş duyu organımız dünyaya tıkandı. Sür’atle kaybediyoruz. Allah’ın bize ön gördüğü “altın denge” kapsamının dışına sızdık. Her gün yeni bir rüzgârın fantastik etkisine kapılıp niyet ve mahiyetimize zarar veriyoruz. Bizim sıkıntımız iman erozyonu, takva helezonu ve sadakat enflasyonu. Bilincimiz mihverinden kopmuş ve üslûbumuz paramparça. Ümidimiz pörsüdü, ürpertici bir kaos soluyoruz. Sözlerimiz, hayallerimiz, ilmek ilmek dokuduğumuz dantel örnekliğimiz payimal oldu. Olağanüstü bir hassasiyet enkazı ortalık. 

***
Makûs boşluğumuzun içini sadece “O”nun iklimi ile bir inşiraha kavuşturabiliriz. Bizim sıkıntımız “O”nsuz firuze hayaller kurmak. Kapkaranlık vadileri rengârenk şekillerle aydınlatan sadece o. İnkisarımıza cevap veren o. Allah’ın büyüklüğüne ram olun. Yönelin. İcabet edin. Mutmain olun. Çünkü dünya kokuyor, modernizm kokuyor, ‘izm’ler kokuyor ve kozmetik sektörün ürettiği parfümlerle bu kokuyu bastıramayacağımız çok açık. Taklitten uzak, eksiksiz tam bir yenileşmeye ihtiyacımız var. Yollar sarpa sarsa, köprüler yıkılsa, düşüncesi çağın problemini aşan ve aşkı pas tutmayan yeni bir devreye ihtiyacımız var. Üzerimizde silindir de geçse Allah’ın ipinden elini gevşetmeyecek, pes etmeyecek ve sadakat misakını bozmayacak ve dertlenecek yeni bir soluğa ihtiyacımız var. Gözlerimizi kapattığımızda Mekke’de onun herhangi bir sokakta yürüyüşünün ayak seslerini duymak gibi canlı inanmalıyız. “Hakikî imanı elde eden adam kâinata meydan okuyabilir” sözü Bediüzzaman’ın müthiş bir derinleşmeden sonra haykırdığı ve inanca temas ettiği iç dünyasının bir tezidir. Üstadın bu sözü ortaya koyduğu hakikatlerin bir nevî parolası, bakış açısı ve sürekli canlı kalmanın ilâcı. Duâ ettiğimizde öncelikle; ben duâ, anlatmadan anlaşılmaya âşık diyebilmek lâzım. Bu duânın gücüne imanın gücüne ve dolayısıyla da Allah’a eksiksiz inanmanın ilk ve son noktasıdır. Duâyla bu şekilde dirsek teması kurmak lâzım.

Dertlenin. Muzdarip olun. Küçük bir mesele değil bu. Atıl formaliteleri elinizin tersiyle itin. İliklerinize kadar sarsılın meselâ. Asla vazgeçmeyin. Bu en gerçekçi maruf. Allah’tan, ümidinizden, hak olan mücadelenizden ve pozitif olmaktan ödün vermeyin. Eksik notaları tamamlamakta geç kalmayın. Bir Ebu Zer klâsıyla konuşun. Yese kapılmayın, kalp frekanslarınıza konsantre olun. Anlık ve akut olmaktan müberra davranın. Meseleler karşısında baliğ kelimelerle düşünün. Dertlenin, terleyin, ağlayın, ama asla yüzeysel olmayın. Geçiştirmeyin. Yapacağınız bütün eylemlerinizi kalp eğilimlerinizde hissedin.