Bulduğu bu çözüm; insan hafızasını silip, onları düşünemez hale getirip, her istediğini kusursuzca yapan bir robot haline getiren bir ilâçtır.

Bu ilâcın birkaç damlasını içtikleri çaylara, sulara, yenilen yemeklere damlattı mı olay tamamdır. Gözüne kestirdiği insanlara o ilâçtan verince adamlar bütün fonksiyonlarını kaybediyorlar. Gece yarısı tenha bir zamanda işçileri oradan çıkarıp çiftliğine götürüyor ve onlara orada ikinci bir ilâç içiriyor. İlâcı içen kişiler tekrar ayağa kalkıyor, hiçbir şey düşünemiyor sadece maden ocağı sahibinin emirlerine uyuyorlar. Maden sahibi bu sayede düşünemeyen ve emirleri yerine getirilen bir ‘zombi ordusuna’ sahip oluyor. Bunlar düşünce kabiliyetini ve muhakemat güçlerini kaybetmiştirler. Artık maden sahibi büyük bir masraftan kurtulmuş kazancına kazanç katıyormuş. Zombilerin akıllarını başlarına getirecek yegâne madde “TUZ” muş. Maden sahibi ihale için başka bir ülkeye gitmiş.

Çiftlikte bıraktığı eşi çok şefkatliymiş. Eyalette kurulan karnavala onlar da eğlensin diyerekten adamlarını bir gün toplamış ve karnavala gitmişler. Eğlencelik olsun diye de onlara fıstık almış. Fıstıklar da haliyle tuzluymuş. Fıstığı yiyen zombilerin akılları başlarına gelmiş ve sorgulamaya başlamışlar. Böylece muhakemat gücünü elde edenler diğer arkadaşlarıyla da bunu paylaşmak isteseler de, “Sen patrona karşı mı geliyorsun!” diye tepkilerle karşılaşmışlar, sonuçta belli bir miktar da buldukları tuzları bazılarına yedirmişler.

Hikâyeyi burada bitirelim.

Zamanın İngiliz müstemlekât nazırı ve Başbakanı W. E Gladston’un Avam Kamarası’nda Kur’ân’ı eline alıp “Bu kitabı Müslümanların elinden almadıkça onlarla baş edemeyiz. Ne yapıp edip onları bu kitaptan soğutmalıyız” diyerek planlarını devreye koydukları biliniyor.

Bu planların ufak bir parçası olan köy enstitülerinin açılmasıyla yeni neslin fikir erozyonu başlamış. Çok yavaş akan bir suyun etrafını ıslatması misali mimsiz medeniyet dinle, diyanetle alâkalı ne varsa onlara kendi fikirlerini empoze ederek zayıflatmış.

İngilizlerin münafıkane planı adeta tepeden başlayıp en aşağılara kadar inmişti. Din adamları sindirilmiş, karşı çıkanlar hapse tıkılmış...

Bu planları, oyunları sezen ve bunları bozmak için harekete geçen biri vardı: Said Nursî…

“Kur’ân’ın sönmez ve söndürülemez olduğunu bütün dünyaya göstereceğim” diyerek Kur’ân’ın bu asra bakan manevî mu’cizesini insanlara ispat ederek gösterme kararını verdi. Bunun için önce en dar daireden başlayıp bu daireleri genişletti; adeta “zombi”lere tuz yedirdi.

Bundan sonraki hayatını şekillendirip hedeflerinden biri de Şarkta kurulmasını istediği “medresetüzzehra” üniversiteydi.

Ancak milleti zombileştirmek isteyenlerin sinsi oyunları bitmiyordu. Payitahtı işgal eden zalim İngilizlere karşı “Hutuvat-ı Sitte” adlı eserini dağıtarak İngilizlerin oyununu da bozdu.

Dayanılması güç bir hayat tarzıyla (baskı, zulüm, sürgün, hapis, zehirlenmeler vb.) bir destan yazan Bediüzzaman, arkasında miras olarak bizlere her daim her konuda rehber olacak Kur’ân tefsiri Risale-i Nur Külliyatı’nı bıraktı. Bediüzzaman kamuoyunun, hilelerle başka bir mecraya çevrilmesine karşı “matbuat lisanı” dediği basın yoluyla milletin aydınlanmasına ehemmiyet vermiştir. Fakat milleti kendine köle yapmak ve “zom- bi”leştirmek isteyenler buna tahammül edemediler. Onlar kapatmaya, susturmaya çalıştıkça bu ‘matbuat lisanı’ konuşmaya devam etti. Engelleyenler pes ettiler, ama fikirler erozyonu devam ediyor. Engellere rağmen gururla ‘benim gazetem’ dediğimiz Yeni Asya yoluna devam ediyor inşallah.