“Artık demokratikleşiyoruz demokrasiye çok yaklaştık” dediğimiz zamanlarda yine geriye doğru bir dönüş başlar. Demokrasi bize mi gelemiyor? Yoksa biz kısa yolu uzun yaparak gelmesini mi zorlaştırıyoruz?

Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin ifadesi ile demokrasinin tam manasıyla gelememesinde birinci sorumlu bizleriz. “Târif ettiğin meşrûtiyet daha bize selâm etmemiş; ta ki, biz de ‘Ehlen ve sehlen’ desek? Fakat, sizin dîvâneliğinizden korkmuş, gelememiş. Zulüm, meşrûtiyetin hatâsı değil, belki kafanızdaki cehâletin zulmetindendir. Siz dîvânelikle kısa yolu uzun yapıyorsunuz.” (Münâzarât)

Demokrasi dediğimiz değerler bütünü, bir toplum kendisini nasıl tanıyor ve kendisinden neler bekliyorsa o topluma o kadarını verir. Demokrasi toplumsal talep ve istek ile doğrudan alâkalıdır. Toplum demokrasiyi ciddî manada talep ederse demokrasi de her engeli aşarak o topluma ulaşmaya çalışır. Fakat toplum demokrasinin aksine olarak bir tek şahsı güçlü kılıp her türlü yetkiyi ona veren sistemleri onaylar ve desteklerse demokrasi ile arasındaki mesafe açılır. Demokrasi ise şahıs üzerine kurulu yönetim düzeniyle bağdaşmaz. Böyle bir düzende demokrasi sadece bir propaganda ifadesi olarak kullanılır. İsmi var, fakat etkisi ve tesiri yoktur. 

Toplum kesimleri şahıs üzerine kurulan yapıların zaman içerisinde zararını ve zorluklarını gördükçe demokrasiyi tekrar aramaya başlar. İnsanlar ‘kısa yolu neden uzun yaptık’ diyerek sorgulamalar üretir. Eğer bu sorgulamalar yoğunlaşarak devam ederse insanlar demokrasinin peşine kendileri düşerler. Demokrasi bize yukarıdan verilecek bir ihsan değil, toplum tarafından inşa edilecek bir düzendir anlayışı oluşur. İşte böyle ciddî bir demokrasi isteği karşılık bulur ve hedefine ulaşır. Belki millet olarak bugüne kadar tam anlamı ile yapamadığımız da buydu. Artık yolu kısaltma zamanı. Demokrasiye biz gideceğiz.