Her akşam silüeti düşerdi cama. Güneşin son hüzmelerini penceresinde değil de,  yüreğinde batırıyormuş gibi bir hazinlik çökerdi üstüne kadının. Her günkü oturduğu sedir aynıydı. Aynı yönünde oturur, aynı yere diker gözlerini ve güneşi aynı yerden batırırdı bakışlarıyla. Sessizdi. Kimseyle eğleşmez, kimseyle söyleşmezdi gündüzleri. İşinde, aşındaydı. Akşama kadar içinde ne fırtınalar kopar, hangi rüzgârlar eserdi bilinmez, ama ruhundaki mercanlar akşamın alacasında parlamaya başlardı. 

Yükünü kalbine vurmuşlara, hayat daha bir ağırdır sanki. Tuş olmuş bir güreşçinin yorgun nefesi gibi. Ya da gemini elinize aldığınız bir atın sessiz boyun eğişleri... Ezilmişliğin, sindirilmişliğin, ama kalpte bitmemiş, zamanını bekleyen o atağa kalkma gücünün pırıltılı bakışı.. 

Evet, bugün yenilmiş olabilirim, ama bir gün muhakkak ayağa kalkacağım duruşu.. Garip bir sessizlik, efsunlu bir ağırlık işte. Hemen fark edilmeyen, dikkat edilmese anlaşılmayan bir hâl..

Sonbaharın kışa yaklaşan bu günlerinde soba yanıyordu. Sobanın kapağının üzerindeki şekiller karanlık odada tavana yansıyordu. İçinde yanan dalların yanarken çıkardığı çıtırtı sesleri, odayı dolduran musiki gibiydi. Buradaki sessizliği bozan tek şey onların sesiydi. Günlük sakızı yanıyordu sobanın üzerinde. Şekli limontuzuna benzeyen bu bitkinin ağır bir kokusu olduğu için birkaç tane vardı sadece. O kadarcık parçanın bile kokusu odayı epeyce kaplamıştı. Pencerelerin kapalı, ama perdelerin açık olduğu bu oda, bütün kokusu ve sessizliğinin sesiyle akşamı karşılıyordu. 

Evin önünde küçük bir bahçe vardı. İçinde birkaç tane meyve ağacı ve ekilmiş maydanoz, marul, kuzukulağı, dereotu, nane, domates, biber, fesleğen, pırasa... 

Bahçenin köşesinde emektar bir kuyu, ön tarafında da üç tane kavak ağacı... 

Buralarda âdetti, doğan her çocukla birlikte bahçeye bir kavak ağacı dikilirdi. Kavaklarla birlikte çocuk da büyürdü. Evlenme yaşı geldiğinde kavak kesilir, satılır, parasıyla düğün masrafları karşılanırdı. Evlenen çocuk kendi evinde yine aynı şeyi yapar, doğan her çocuğu için bir ağaç dikerdi. Bu evin önündeki kavaklar da aynı niyetle dikildi. Büyüdüler, serpildiler, ama çocukların evlilik yaşı geldiğinde onların kesilip satılmasına gerek kalmadan düğünleri yapıldı. Herkes yuvasını kurdu, evine yerleşti. İşte bu ağaçlar, bu evin çocuklarının ağaçlarıydı. Nazlı nazlı sallanıyorlardı esen rüzgârla.

Dağ gibi bir yalnızlık vardı ananın sırtlarında. Evin bütün temizliği, yemeği, çamaşırı, bulaşığı, kışlık hazırlıklarının çökertemediği omuzlarını, bu üç kavak ağacı çökertiyordu. Her akşam sedirin arkasına dizeli yastıkların etamin işlemeli örtüsünün üzerine kolunu koyar, ufka gözlerini kilitler ve öylece kalakalırdı. Bazen hazin bir ilâhî mırıldanır, ağlardı. O anda biri gelse, sorsa, neden ağlıyorsun dese ‘hiç’ derdi. Hiç... Anlatılamayacak duyguların keskin bakışlarını nazara sunamamanın en kestirme yoluydu bu. Hasretin koyu karanlığı, dildeki ibrişim düğümüydü. Ve bu düğüm ancak özlem pınarının yüreğine dolmasıyla açılacaktı.

Sobanın kenarına koyulan güğümün kaynama sesi odaya dolmaya başladı. Her zaman için sıcak suya ihtiyaç hissedilen bu evin, soba üzerinde güğüm kaynatılarak karşılanması iktisadın en keyifli haliydi. Ama kadın kendi içine öyle bir gömülmüştü ki, bu sesi duymuyordu bile. Hasret buhar buhar kaynıyordu içinde. Bulgur bulgur akıtıyordu gözyaşlarını. Evlât hasreti hiçbir şeye benzemiyordu çünkü. Bir ilâhî mırıldanmaya başlamıştı. 

İçindeki kaynayışın sesi duyulmasın diye mi ilâhî söylerdi, yoksa ilâhînin sözleri ve tınısı mıydı içini kaynatan bilinmezdi. Ama bugün bu ilâhiye yüklenen anlam, hasretti. 

Bu arada gün iyice batmış, hava kararmıştı. Kadın, tülbentiyle gözünün yaşını sildi, toparlandı ve ışığı açıp perdeleri çekti. Bir akşam daha gelmişti. Namazını kılacak ve sofrayı hazırlayacaktı. Biraz sonra kocası gelirdi. Hasretini içinde bir kor gibi yakmaya devam edecekti. 

Özlediği ufuklara kavuşana dek...