Ben kendime yazıyorum. Ramazanda insan kendinin daha çok farkına varıyor. “Ne yapıyorum, nasıl düşünüyorum, nasıl hissediyorum, nasıl yaşıyorum” sorularıyla gözlemliyor. Kendini gözlemledikçe yeni planlar, yeni adımlar atmak için harekete geçiyor. Şimdi ise keşfettiğim bazı noktaları paylaşmak istiyorum. 

Nefsin konuşması: “Canım kendim, ne çok seviyorum seni. Ah canım benim, sen hiç yorulma kıyamam sana. İstediğin gibi ye iç, yat, uyu. Rahatına bak. Karnını doyur da gerisi hiç önemli değil. Karnın toksa dünyanın en mutlu insanı sensin.” 

Risale-i Nur’dan tedavi cümlesi: “Lâyemut değilsin, başıboş değilsin, bir vazifen var. Gururu bırak, seni yaratanı düşün, kabre gideceğini bil, öyle hazırlan.”

“Elhâsıl: Ahiret gibi, dünya saadeti dahi ibadette ve Allah’a asker olmaktadır.  Öyle ise, biz daima ‘Elhamdü lillâhi ale’t-tâati ve’t-tevfîk’ [Emirlerine itaate ve hayırlı işlerde başarıya ulaştırdığı için Allah’a hamd olsun.] demeliyiz ve Müslüman olduğumuza şükretmeliyiz.”

“Yüz bin kere hamd ve şükürler olsun. Nurlarla alâkadar olduğum zamanlarda dünyevî bütün lezzetlerin fevkinde büyük bir zevk ve havassımda azîm bir şevk hissediyorum.”

“Vücud-u beşer bir saray, mide bir efendi, ağızdaki kuvve-i zaika bir kapıcı, et’imenin verdiği lezzetler birer bahşiş olduğunu göstererek; vücudun idaresi iktisad ile temin edildiğini, israf ise muvazenesizliği ve hastalıkları tevlid ettiğini beyan eder.”

İçten içe çok derinlerden gelen bir korkumuz var. “Ya aç kalırsam; bugün, yarın ya da gelecekte aç kalırsam ne yaparım?”

“‘Yeryüzünde yürüyen ve kendi rızkını yüklenemeyen nice canlının ve sizin rızkınızı Allah verir. (Ankebut Suresi: 60.)’;  

‘Şüphesiz ki rızık veren, mutlak kudret ve kuvvet sahibi olan Allah’tır.’ (Zariyat Suresi: 58.) ayetlerinin sırrınca, rızık doğrudan doğruya Kadîr-i Zülcelâl’in elindedir ve hazine-i rahmetinden çıkar. Her bir zîhayatın rızkı taahhüd-ü Rabbanîsi altında olduğundan, açlıktan ölmek olmamak lâzım gelir. [...]

“Taahhüd-ü Rabbanî hakikattir; rızıksızlık yüzünden ölenler yoktur. Çünkü o Hakîm-i Zülcelâl, zîhayatın bedenine gönderdiği rızkın bir kısmını ihtiyat için şahm ve iç yağı suretinde iddihar eder.”

Nefis: “Dışarıya çıkalım, gezelim, vakit geçirelim. Vakit geçsin ki canım sıkılmasın. İçimdeki boşluk hissini hissetmeyeyim. Aslında kendimi yalnız hissediyorum ama sosyal medya kullanarak bunu bastırmaya çalışıyorum. Çünkü orada beğeni, yorum, mesaj alıyorum. Ve bu çok hoşuma gidiyor.”

“Evet, amel-i salihin hayatı olan ihlâsın zararına teveccüh-ü nâs ve şan ve şeref, kabir kapısına kadar muvakkat olan bir lezzet-i cüz’iyeye mukabil, kabrin öbür tarafında azab-ı kabir gibi nâhoş bir şekil aldığından, teveccüh-ü nâsı arzu etmek değil, belki ondan ürkmek ve kaçmak lâzımdır. Şöhretperestlerin ve şan ve şeref peşinde koşanların kulakları çınlasın!”

“Hizmet. Durmadan, dinlenmeden, yılmadan hizmet. Kasırgalar, tufanlar saldırsa yine hizmet.  Bu vatan ahalisinin Nurlara en az ekmek, hava ve su kadar ihtiyacı var.”

Nefis konuşması: “Bol kitap okumak istiyorum. Kitaplarla dopdolu aydınlık bi zihnim olsun istiyorum. Kitap okumakta zorlanıyorum. Kitapların fotoğrafını çekip paylaşmak beni tatmin ediyor. Okuyormuşum hissi veriyor, oysaki hiç vaktim yok diyorum.”

Tedavisi: “Aziz, Sıddık Kardeşlerim! Risale-i Nur benim bedelime sizlerle görüşür, derse müştak yeni kardeşlerimize güzelce ders verir. Nurlarla ya okumak ve okutmak veya yazmak suretindeki meşguliyet –tecrübelerle– kalbe ferah, ruha rahat, rızka bereket, vücuda sıhhat veriyor.”