Bu gücün müsbet manada kullanılması halinde insanların ıslahına, menfi mânada kullanılması durumunda onların bozulmasına sebep olur.

Aziz Üstadımız Bediüzzaman, 1900’lerin başında gençlik yıllarından itibaren basın gücünün farkına varmış, onu müsbet mânada dâvâsına hizmette kullanmıştır.

O, 1907’de İstanbul’a ilk geldiği yıllarda Osmanlı kamuoyunda hararetle yapılan “Hürriyet, Meşrûtiyet, Şeriat, adalet, istibdat” tartışmalarına katılmış, o mevzularla alâkalı devrin önde gelen gazetelerinde yankı yapan makaleler yazmıştır. 1

Üstad, Meşrûtiyet dönemi boyunca gazetelere ilgi duymaya devam etmiş. Önde gelen Serbesti, Volkan, Mizan gibi gazetelerde yayınladığı makalelerde yukarıda söz edilen kavramların İslâmî açıdan nasıl anlaşılması gerektiğini izah etmiştir. 2

Onun, “Gazetelerde neşrettiğim umum makalatımdaki umum hakaikte (hakikatlerde) nihayet derece musırrım (ısrarlıyım)” 3 ifadesi bunu göstermektedir.

BEDİÜZZAMAN, GAZETELERİ TAKİP EDERDİ

Tek parti döneminde gazeteleri terk eden Üstad, çok partili Demokratik süreç başlamasıyla tekrar gazetelerle ilgilenmeye başlamıştır. Ceylan Çalışkan’ın babası Mehmet Çalışkan’ın ifadesine göre Üstad, 1950’den sonra gazeteleri kendilerine aldırır ve okuturdu. 4

Aynı dönemin bir başka şahidi Ahmet Gümüş anlatıyor: “Üstad Bediüzzaman, basını takip eder, Risale-i Nurlar’la ilgili yazılarla ilgilenirdi. Gazete okuma işini yalnız Zübeyir Gündüzalp Ağabey ile yaptığı gibi, içtimaî meseleleri de yalnız onunla konuşurdu. Zübeyir Ağabey ile alâkası başkaydı. 5

O dönemde Bediüzzaman ve Risale-i Nur aleyhindeki bir çok gazete ve mecmua onlara dair yalan, iftira muhtevalı haberler yayınlarlardı. Üstad bunları haber alınca, onlara cevap mahiyetinde mektuplar yayımlamıştır. 6

BEDİÜZZAMAN VE YENİ ASYA

1970’te ilk zuhura başladığı andan bugüne kadar Yeni Asya’nın hedef ve gayesi, Üstad’ı ve Risale-i Nur’u medya diliyle Türkiye kamuoyuna, İslâm âlemine ve dünyaya en iyi şekilde tanıtmaktır. Zira bu işin yapılması demek, doğru İslâm’ı ve İslâm’a lâyık doğruluğu göstermek demektir.

Üstad, 1950’lerde bir kısım dindar gazete ve gazeteciler, Risale-i Nur’dan söz ettiklerinde bundan son derece memnun olduğu ve onları tebrik ve takdir ettiği Son Şahitlerin hatıralarında geçmektedir. Külliyatta gazetelerde yayınlanan çok sayıda iktibas yer almaktadır. 7

Üstad bugün Yeni Asya’yı görseydi bundan son derece memnun olacağı ve Nur Talebelerinden ona kuvvetli destek vermelerini isteyeceği kuvvetle muhtemeldir.

Hal böyle iken Nurlar’dan beslenen önemli bir kesim, Yeni Asya’yı teşvik, takdir etmeleri, alıp okumaları ve başkasına tavsiye etmeleri gerekirken, “Gazete ile hizmet mi olurmuş? Bize Risale-i Nur yeter” diyerek anlaşılmaz bir inat, şahsî garaz ve siyasî taassup adına yıkıcı bir tenkit anlayışıyla ona hücum etmektedirler.

Son söz: Nur dairesinde ona muhalif bir kesim farkında olmasa da,Yeni Asya ahirette sevabı ebedî saadet olan çok önemli bir misyon icra etmektedir. Onun idarecileri, yazarları, çalışanları ve okuyucuları bu misyonun elemanları olarak tebrik ve takdire şayandırlar. Başta Üstad ve Zübeyir Ağabey olmak üzere ahirete irtihal eden Nur Talebelerinin berzah âleminden onları alkışladıklarını umuyorum.

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman ve Neşriyat, Yeni Asya Yayınları, 2015, s. 12 -13.

2- Divan-ı Harbi Örfi, s. 6.

3- Eski Said Dönemi Eserleri, s. 145.

4 - N. Şahiner, Son Şahitler, Y.A.Y. 1994, c. 2, 356.

5- A.g.e., c: 4, s. 160.

6 - Emirdağ Lâhikası 2. s. 792. 

7- A.g.e., s. 277.