Bu çevreler tarafından “Diyanet teşkilâtı vardır. Cemaat ve tarikatlara ihtiyaç yoktur, kapatılmaları gerekir” tarzında toplumda bir algı operasyonu devreye sokulmaktadır. Bu günlerde bir cemaat yurdunda kalan bir öğrencinin intihar etmesi üzerinden yapılan tartışmalarda bu durumu görmekteyiz.

Bir hastanede yanlış tedavi sonucu bir hastanın ölmesi durumunda, bütün hastanelerin ve sağlık kuruluşlarının kapatılmasını istemek doğru ve mantıklı bir yaklaşım olabilir mi? Hastaların ve hastalıklarının tedavisi için sağlık kuruluşları bir ihtiyaç değil midir?

İnsanlar sadece et ve kemikten ibaret varlıklar değildir. Onların akıl, kalp, ruh, hayal, sır gibi manevî duyguları da vardır. Onların, fizyolojik vücutlarını devam ettirmeleri için gıda almaya ihtiyaçları olduğu gibi, manevî duygularının gıdasına ihtiyaçları vardır. O da Allah’a ve ahirete iman başta olmak üzere, diğer iman esasları ve Allah’a ibadettir. İman ve ibadet olmadan sadece maddî ihtiyaçlarını karşılamakla insan rahat ve huzurlu olamaz.

Diğer taraftan bir ülkede insanlar, sadece kanun, polis ve inzibat korkusu ile kötülük yapmaktan engellenemez. Onların iman ve itikatlarının sağlam ve güçlü bir hale gelmesi için akıl, kalp ve ruh yönünden irşad edilmeleri lâzımdır. Sivil cemaat ve tarikatlar işte bu vazifeyi yapmaktadır.

CEMAATLER ASAYİŞİN TESİSİNE YARDIM ETMEKTEDİR

Cemaatlerden Nur Talebeleri gibi bir kısmı, iman takviyesi yaparken, diğer bir bölümü Kur’ân eğitimine ağırlık vermektedir. Tarikatler de ahlâkî irşat vazifesini ifa etmektedirler. Onlar, bir yönden bu vazifeyi yapmakla, aslında asayişin temini için devletin güvenlik güçlerine yardımcı olmaktadırlar. Zira “Dinsiz on serserinin idaresi, bin mütedeyyin kişinin idaresinden daha zordur.”

Nitekim bu yapılar, zor şartlarda vaaz ve irşatlarıyla kitlelere sabır ve itidal telkin etmeselerdi, siyasîlerin yanlış politikaları ve yol açtıkları ekonomik krizler sonucu fakirleşen ve bunalan toplumda suçlar pıtrak gibi çoğalır, güvenlik güçlerinin önlemekte âciz kalacakları sosyal patlamalar, yağma ve çatışmalar yaşanırdı.

Maneviyatı dışlayan ve maddeci bir yapıya bina edilen Kemalist sistemle idare edilen devletin finanse, idare ve kontrol ettiği Diyanet Teşkilâtı, tek başına dinî hizmetleri yapamaz. İnsanlar, devlet ve siyaset destekli değil, hür, sivil, siyasetten ve devletten uzak duran yapıların, hasbi olarak yaptıkları dinî hizmetlerden etkilenir.

Son söz: En azından toplumun çoğu uyanık olmalı, cemaat ve tarikatlara karşı yapılan kara propagandaya itibar etmemeli. Onlar da, siyasî ve ticarî ilişkilerden kaçınmaları, hür, bağımsız ve şeffaf olmaları, kişilerden ve devletten maddî destek almamaları, devletin makamlarına göz dikmemeleri, sadece uhrevî hedeflere odaklanmaları lâzımdır. Böyle olursa ihlâslı ve etkili hizmet yapabilirler.