Salih Çökren kardeşimiz anlatıyor: “Dayım İbrahim Fidan, İzmit’in Tekke Köyü’nün Yassı bağ divanında doğmuş ve orada yaşamış ve vefat etmiştir. Üstad Denizli Hapishanesi’nde iken Üstad’ı mahkemeye gelip götüren askerî müfrezenin içinde görevli bir asker imiş.

“Ben sonradan duydum. Çocukları ve yakınlarının anlattığına göre, İbrahim dayım Üstad Said Nursî Hazretlerini çok büyük saygıyla anarmış. Üstad’ın Denizli’de hapiste iken bir Cuma günü Cuma namazında çarşı camiinde görülmesi olayına bizzat şahit olmuş.

“O zamanki hapishane müdürünün telâşına bizzat şahit olmuş. Çünkü görevlilerden biri de oymuş ve bunu haber alan müdür gelip dayım ve diğer o anda görevli nöbetçi olan askerlere fırça atmış ve söylenmiş. Hepsine karşı “Siz niye kapıyı açtınız, niye Hoca’yı dışarı saldınız. Hoca dışarıda geziyor ve camideymiş.” diye söylenmiş. Dayımlar da, “Efendim, biz kapıyı açmadık, kimse dışarı çıkmadı, zaten Hoca efendi de içeride.” demişler. Hep beraber baktıklarında Üstad’ın içeride olduğunu görmüşler.

“Daha önce namaza biraz gevşek olan İbrahim dayım ve diğer askerlerden bazıları, bu olay üzerine biraz korkmuşlar ve namaza başlamışlar.

“Üstad’a hürmetlerini arttırmışlar. Bir ara dayım Üstad’tan duâ istemiş. Bunun üzerine, ya bizzat Üstad’ın yazdığı veya bir talebesine yazdırdığı kâğıttaki duâyı, Üstad, dayıma vermiş. Bu duâyı uzun yıllar cüzdanında saklamış. Her vesileyle, köyde, sohbetler esnasında, herkese, “Ben bunu Said Nursî Hoca efendiden aldım” deyip gösterirmiş.

Ben bu duâyı görmedim. Dayım 1970’lerde vefat etti. Biz de bilemedik. Çocuklarının da haberi yok. Şu anda bu duâ kâğıdı kayıptır.” demişti Salih Çökren.

Allah her ikisine de rahmet etsin. Âmin.