‘Hür Adam’ haykırır: ‘Ben ekmeksiz yaşarım, hürriyetsiz yaşayamam!’ O Şarkın yüksek ve karlı dağlarında, yalçın kayalıklarındaki yalnız kartallar gibi; hürriyeti bir hayat azığına dönüştürmüştür.
Eyvallah etmez tahakküme, istibdada, kimden ve nereden gelirse gelsin.
Helaket ve felaket asrının sorumluluğu yüklenmiştir omuzlarına. Kur’an hakikatlerini beyan etmekle görevlendirilmiştir. Kur’an’a ve imana kurulan tuzakları bir bir sezip, insanlığın imanını tehlikede görmüştür. ‘Sönmez ve söndürülemez güneşin’ Şuâlar’ını, Lem’alar’ını gösterecektir bütün âleme. Söz vermiştir Hz. Peygamber’e (asm); kimseye soru sormadan söyleyecektir tüm Sözler’ini, kelimelerini...
***
Dizginlenemeyen hürriyet aşkıyla kabına sığmayan, patlamaya hazır volkan gibidir. Onu, kâh cehalete savaş açıp üniversite hayaliyle Dersaadet yollarında görürüz, kâh Selanik Hürriyet Meydanında insanlığa hürriyet nutkunu okurken veya Şam’da Âlem-i İslamın hastalıklarına reçete yazarken. Âlem-i İslama gelen darbeleri en evvel kendi kalbinde hissediyor, başkaların günahına ağlıyordu.
***
M. Akif ile yakın dosttur Hür Adam. Eşref Edip’in bildirdiğine göre Sebilü’r-Reşâd gazetesinin idarehanesinde Babanzâde Ahmed Naim (1872-1934), Mehmet Akif Ersoy (1873-1936), Ömer Ferit Kam (1864-1944), İsmail Hakkı İzmirli (1869-1946) ile tatlı sohbetler olurdu saatlerce. Muhtemeldir ki; Akif’in aşağıdaki mısralarına da Hür Adam’la yapılan o sohbetler ilham kaynağı olmuştur:
“Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım;
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.”
***
Memleketin öteki ucundan koşarak şehre giren Hür Adam, cehaletle ve istibdatla savaşmaya, ezberleri bozmaya, beş yüz yıllık uykudan uyandırmaya, Ali Şeriati’nin tabiriyle ‘bizi rahatsız etmeye gelmiş’ti. Üstüne örttükleri istibdat tülü ve cehaletle ile milleti uyutanlar, bu tülün yırtılmasından çok rahatsız oldular. İdamla yargıladılar; o ölümden korkmuyordu, ‘ahirete gülerek gitmeye hazırım’ diyordu. Ortada bir suç yoktu çünkü. Bilakis ‘cinayet’ olarak nitelendirilen cihânbahâ kahramanca hizmetleri vardı.
“Mert olan cinayete tenezzül etmez. Şayet isnad olunsa cezadan korkmaz. Hem de haksız yere idam olunsam, iki şehid sevabını kazanırım. Şayet hapiste kalsam, böyle hürriyeti lâfızdan ibaret bulunan gaddar bir hükûmetin en rahat mevkii hapishane olsa gerektir. Mazlumiyetle ölmek, zâlimiyetle yaşamaktan daha hayırlıdır” diyordu. (Divan-ı Harbi Örfi, sy. 20)
Ve Hür Adamı hapishaneye yolladılar defalarca. O hapishaneye bir mahkum gibi değil, ders anlatmak için üniversite kürsüsüne giden bir hoca gibi gitti. Çünkü orada da nura hasret gönüller vardır. Dün olduğu gibi bu gün de var. “Yaz gardaşım” dedi. Yazdılar talebeleri, binlerce risale elden ele, gönülden gönüle dolaştı.
‘Ona zulmedenlere beddua bile etmez. Onu zindanlara atanlara ancak salah ve iman temenni eder. Hapishaneler, zindanlar onun sayesinde Medrese-i Yusufiye oldu. Said Nur zindanları nur, gönülleri nur eyledi.’
Merhum Akif’in duaları kabul oldu çok şükür:
“Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı, Asrın idrakine söyletmeliyiz İslam’ı.” şeklindeki niyaz ve arzuları Onda hayat buldu. Akif’in arzusu, ilhamını direkt Kur’an’dan alan Hür Adamın Risale-i Nur Külliyatı ile gerçekleşti.
Şimdi milyonlarca talebesinin her biri, -tökezleyenler olsa da- bir ‘Hür Adam’ olma yolunda gayret sarfediyor kendi çapında..
Onu rahmet ve minnetle anıyoruz, ve hâlâ hasretle arıyoruz. Ancak kitaplarını okumak bizi teselli ediyor. O kendini gizledi; Kur’an hakikatlerini gösterdi bize. Hangi kitabını açsak Kur’anî, imanî bir ders veriyor Elhamdülillah.