Çocuklarımız ve özellikle gençliğimiz büyük bir tehlike ile karşı karşıyadırlar.

Onlar, evimizin neşesi, istikbalimizin geleceğidir.

Daha sonra, imtihanımızın bir nesnesidirler.

Onlar, derslerimizin müdavimidirler.

İşte, o gençler ile beraberdik .

Artık bizler, ömür sermayemizin sonlarına yaklaşırken, onlar istikbalimizin müjdesidirler.

Ya, kızlarımız?

Onlar, muhtelif il ve ilçelerimizden gelen şefkat kahramanlarıdır.

Sahnede bize mutlu ve sürurlu anlar yaşatan emek ve hizmet erleri…

“Çam dağından esen yeller,

Zikir arkadaşı dallar,

Üstada müntazır yollar”

Müzik eşliğinde söylenen sözler gözlerimizi yaşattı.

İbrahim Özdabak kardeşimin sunumu, sadece bizi değil, kendisini de duygulandırdı.

Osman Gökmen ve arkadaşlarının tiyatrosu bizi bir asır önce Üstadımızın yaşadığı anlara götürdü.

Ankara’nın en kara haleti ruhiyesinde Nurlu ufuklara kanat açtı.

Ümitsizlik yok.

Şevk var, heyecan vardı.

Konu, milliyetçilik idi.

Beş masa çalışmasında hazırlanan sunumlar, alkış tufanına sebep oldu.

Üstadımızın dilinden satırlara yazılan şu sözler hep ezberimizde idi.

“Milliyetimiz bir vücuttur, ruhu İslâmiyet, aklı Kur’ân ve imandır.”

Her yaş ve baştan Nur müştakları orada idi.

Gençler, anne ve babaları ile,

Yaşlı ve kıdemli Nur Talebeleri ile.

Yol boyunca beraber olduğumuz gençler aracımız da coşmuş ve heyecanları dinmeyip ilâhilerle bizleri ümitlendirmişlerdi.

Emeği geçenleri gönülden tebrik ediyorum.

Gençlerimizi tebrik ediyorum.

Bu zamanın fitne ve fesadından muhafaza etmesini Rabbimden niyaz ediyorum.

Yaşayın gençler...

Var olun..