Yaratılışın, yoktan var edilişin; yaratılanlar ve varlık âleminde olanlar için bir zahmet, bir zorluk yaratan tarafından takdir edilmiştir. İnsanın dokuz aylık hayata ilk adımları bunun en güzel şahididir.
Nasıl ki yaratan yaratılışta böyle bir zahmeti, zorluğu takdir etmiş ve her varlık için tahakkuk ettirmiş, bu halin hiç akıldan çıkarılmaması ve hatırda canlı tutulması insanoğlu için zaruridir.
Kendi adına ve insanlık adına bir iş yapmaya kalkışan ve muhatap olan insana ne oluyor da zahmetten ve zorluktan şikâyet ediyor ki. Zor olmayan meşakkatsiz olan bir işi göstersin bakalım. Evet, zorluklar, sıkıntılar olacak, ama onların da hakkı takdir edilmiş. Sabır, tahammül ve ümit… Nihayetinde başarı ve mükâfat…
Sonra başa gelen hiçbir şey bu dünya adına sonsuza kadar sürmeyecektir.
Bunu insan iyi öğrenmeli, bilmeli ve boşu boşuna telâşa ve feverâna kalkışmamalıdır. Unutmamalı ki “Bu da geçer Ya Hu!”
Daha sonrası ve ikinci adım ise yaratılmış ve ebedî bir âleme namzet olan insan acaba imtihansız, zahmetsiz, zorluksuz, hiç sıkıntılara ve çalışmalara, gayretlere muhatap olmadan mı bu âlemden gideceğini düşünüyor. Düşünüyorsa büyük bir hata yapıyor ve büyük bir noksanlık içerisindedir.
Daha daha sonrasını düşünse insanoğlu. Yokluk âleminde kalmamış, bir hayat bir vücud verilmiş. Taş değil, ot değil, böcek değil, demir değil, gaz değil, ateş değil vs. Kendisine bir makam, bir mevkii verilerek yaratılmış. İnsan olarak… Akıllı ve düşünen bir mahlûk olarak yaratılmış… Derdine ne oluyor ki? Şu haline şükür, duâ ve teşekkür etmeyi bilmez mi… Böyle bir cehaletin ve gafletin fikirleri için de mi yuvarlanıyor acaba?
İnsana düşen Yaratanını tanıyarak, bilerek, severek, O’na hamd, senâ ve teşekkürdür. Tâ ki, sevildiğini bilerek hem sevsin, hem de sevindirsin… Ve sevilecek hallerini bâkî bir âlemde de devam ettirebilsin.