Her zaman yazılıyor, her yeri geldiğinde dile getiriliyor: Risale-i Nurlar bu zamanın hakikatli bir tefsiridir. Kur’an’ın ahirzamana bakan, işaret eden, anlatan ayet-i kerimeleri müceddid-i ekber ve mehdi-i azam eliyle ve vazifesiyle ilhamen yazdırılmıştır.
Bediüzzaman diyor ya: “Kardeşlerim risaleleri gazete gibi okumayınız...” Yani sıradan, gündelik, pespaye, yalan dolan ve hakikat olmayan şeyleri anlatan gazeteler gibi okumayınız...
Birde şu veche ile bakalım: Kur’an okunurken ve dinlenirken müminler arasında yerleşmiş bir edep ve haya vardır.. Hürmet ederek, edeplice oturarak, sessiz durarak, başka işlerle uğraşmayarak, başka başka konular konuşmayarak, bir şeyler yemeyerek, hele hele yemese ve içmese ölmeyeceği ve biraz sonra yapabileceği; bir şeyleri atıştırmayarak ve içmeyerek vs. okunur, dinlenir.
Sözün kısası hiçbir mümin Kur’an’a karşı; okurken, dinlerken ve anlatırken hürmetsizlik, edepsizlik yapmaz. Kur’an-ı ve manalarını hafife alarak, tenzil-i rütbede bulunmak hal ve hareketlerine girmez.
Ne olursa olsun Kur’an surelerinin, ayetlerinin ve hurufatının manalarının izah ve ispatı ve anlatımları, okunmaları olan; tefsirleri de okunurken, yazılırken, dinlenirken, izah ve ispatla anlatımları yapılırken insan edepli olmalıdır.
Bir cümlenin, yapılan bir işin dar dairede, özel hal ve durumlarda, özel ve yeni tanışılma gibi şartlarda müsaadekârlığını umuma teşmil etmek ve laubali, vurdumduymaz ve gayet hafife alan konuşmalarla kendine deliller getirmek; insana da, Müslümana da, nurcuya da yakışmaz...
Demek ki çay, kahve ve ikramların bir zamanı vardır... Ve o vakitte yapılır ve bitirilir. Kur’an ve tefsirleri ise anlatılan, okunan manaların; anlaşılmasına, tesirine mani olmamak için hürmetle, edeple, muhabbetle dinlenir ve başkalarının anlayışına, dinlenmesine halel getirecek her türlü hal ve hareketten kaçınılır.