Her halükârda insan olarak, mü’min olarak neyim, ne olacağım neyi ve neleri ifade edebilirim suallerinin kat’i ve tatminkâr cevapları muhakkak bir şekilde, şu hayat imtihanında verilebilir halde olmalıdır.

Peki bilinmezse ne olur? Sınıfta kalınır. Her imtihanın bir denemesi, bir tecrübesi, bir tekrarı olabilir. Ama hayat imtihanının asla!..

Başta cahillik... Gurur... Enaniyet... Kendi kendine boş bir inatla, bomboş bir itimad... İnsanın tek ve pek büyük imtihanını göz göre göre kaybettirir.

Hem insan ne için, neden dolayı, kendini beğeniyor, kendi kendine övünerek dünya hayatının imtihanını kaybetmek için adımlar atmaya devamlı hevesleniyor ki!.. Üzüm çubuğuna o harika, sanatlı, gıdalı üzüm salkımlarını; acaba o kuru çubuk mu takmış ki?

Herkesten saygı, hürmet ve aferin isteyen adamlar hayatın içindeki işgal ettikleri yeri ve cürümlerini çok iyi bilmelidirler. Ve evvelâ kendilerine ait olduğunu sandıkları, bu dünya hayatının en küçük bir marifetinin bile Allah’tan olduğunu, geldiğini kat’i bir şekilde anlamalılar, bilmelidirler.

Kendisini azapta, üzüntülerin içinde, sıkıntılar içinde gören ve böyle bilen adam; bu mağrurluktan, gururdan, kibirden, kendini birşey zannetmekten sırtına yüklediği ağır yüklerden kurtulmalıdır. Bunların insana verdiği üzüntülerden ve acılarından nasıl kurtulabilir, bunları düşünmeli, araştırmalıdır.

Küçük, âciz, fakir, zaif, zavallı insan bilmelidir ki, kendisini büyük görerek başkalarını hafife alması onun için en büyük ahmaklıktır. Ve insanı küçücük gösteren bir mikyasdır / ölçüdür. Kendisine herkesten hürmet bekleyen adam iyi bilmelidir ki; hürmet, saygı istenilmez, verilir.

Elhasıl kalbinin bu zaafı, hastalığından kurtulmak isteyen mü’min, muvahhid, Müslüman adam Kur’ân’ı okumalı. Kur’ân’ın muhteşem bir tefsiri olan Risale-i Nurlar’a, tahkiki imana sahip olmaya çalışmak için müracaat etmeli ve anlayarak okumalıdır, inşaallah.