Cumhuriyet döneminde, Bediüzzaman Hazretleri tarafından telif edilen Risale-i Nur tefsirleri etrafında toplanarak, doğrudan iman ve Kur’an hakikatleri ile hem kendi imanlarını, hem de milletin imanını taklit mertebesinden tahkik mertebesine yükselterek, dünya ve ahiret saadetlerini kazandırmaya çalışan Risale-i Nur Talebelerinin tesanüd içinde olmaları çok önemli bir hakikat idi. Bediüzzaman Hazretleri, talebelerinin tesanüdüne çok ehemmiyet veriyordu ve “İhlâstan sonra bizim en büyük kuvvetimiz tesanüddür.” diyordu.

Bediüzzaman ve talebeleri, iman ve Kur’ân hizmeti ile meşgul iken, devrin idarecileri tarafından yanlış anlamalar yüzünden, Eskişehir, Denizli ve Afyon gibi büyük mahkemelerde idam ile yargılandılar. Maksat, Nur Talebelerinin aralarındaki tesanüdü bozarak, kendilerince vatana zararlı bir grup olmaktan çıkarmaktı. Halbuki, Nur Talebeleri asayiş ve emniyetin, huzur ve güvenin fahrî olarak muhafızlığını yapıyor ve tahkikî iman dersleriyle insanları suç işleyemeyecek hale getiriyorlardı. Bahsi geçen üç büyük mahkeme de, kanunlar çerçevesinde herhangi bir suç bulamadığı için berat vermişti.

Bediüzzaman Hazretleri, bütün mahkemelerde ve hapishane şartlarında talebelerinin tesanüdünü her şeye rağmen korumuş ve onlarla iftihar etmiştir. Onların tesanüdüne neden ehemmiyet verdiğini de izah ederek ittifaklarını muhafaza etmiştir. İşte o izahlardan birisi şöyledir: “Aziz, sıddık kardeşlerim. Sizin tesanüdünüze benim ziyade ehemmiyet verdiğimin sebebi, yalnız bize ve Risale-i Nur’a menfaati için değil, belki tahkikî imanın dairesinde olmayan ve nokta-i istinada ve sarsılmayan bir cemaatin kat’i buldukları bir hakikate dayanmaya pek çok muhtaç bulunan avam ehl-i iman için dalâlet (dinsizlik) cereyanlarına karşı yılmaz, çekilmez, bozulmaz, aldatmaz bir merci, bir mürşid, bir hüccet (delil) olmak cihetiyle, sizin kuvvetli tesadünüzü gören kanaat eder ki, ‘Bir hakikat var, hiçbir şeye feda edilmez, ehl-i dalâlete başını eğmez, mağlûp olmaz.’ diye kuvve-i maneviyesi ve imanı kuvvet bulur, ehl-i dünyaya ve sefahete iltihaktan kurtulur.” (Şualar, s. 507.)

Evet, bahsi geçen bu hakikat ve diğerleriyle birlikte, Bediüzzaman Hazretleri hayatta olduğu müddetçe Nur Talebeleri ittifaklarını, birlik, beraberlik ve tesanüdlerini korumayı başardılar. Üstadın vefatından sonra meydana gelen 27 Mayıs 1960 ihtilâli, 12 Mart 1971 Muhtırası ve 12 Eylül 1980 dehşetli ihtilâlleri ile birlikte, Nur Talebelerinin tesanüdleri profesyonel çalışmalarla sarsıldı ve birkaç grubun ortaya çıkmasına sebep olundu. Bu durumu yok saymak mümkün değildir ve var olan tablo budur.

Ancak, Risale-i Nur talebeleri aynı kaynaktan beslendikleri için, bütün Risale-i Nur grupları doğrudan iman hizmetiyle meşgul olmakla birlikte, devletin asayiş ve emniyetine, milletin huzur ve güvenine de hizmet etmeye devam ediyorlar. Allah, onların hepsinden ebediyen razı olsun ve hizmetlerinde muvaffak etsin.

Nur Talebeleri, ayrı gruplar olarak iman hizmetine devam ediyorlarsa da, onlar birbirlerinin aleyhinde olmadan, hizmetlerine taraftardırlar ve birbirlerine dua ederler. Meslek ve meşrebi farklı anlamada nüans farkı olsa da, iman hizmeti noktasında maksat birliği halindedirler. Bu açıdan değerlendirildiği zaman, onlar yine tesanüd içindedirler, elhamdülillah.