‘Ahh, ahh nerede o eskiler’, ‘Şimdi gelenler gidenleri aratıyor.’, ‘Eskileri mumla arıyoruz.’ Bu tür cümleler, genç kuşağa hazır olunmadığının itirafıdır.
Problem yeni gelende değil, eskilerin metodunun eskimesindedir.
İletişim problemi, sende bir iletişim engeli olduğunu gösterir.
Vakıa şu ki, bu şikâyet cümlelerinin sahibi artık yaşlıdır. Gelen, eski gibi gelsin istiyordur. Melek gibi genç bekliyordur. Olmayınca da şikâyetler. Bu, kendini yenileyememenin ikrarıdır. Hiçbir şey eskisi gibi değil. Çağ da, problemleri de, o problemlere mukabele metotları da sürekli değişiyor. Her şey değişirken, yeni insan kuşağının eskiler gibi olması beklenmez.
Gençleri olanların veya gençlerle ilgilenenlerin kendilerini yenilemeleri daha makul görünüyor. Uymayan vidayı zorlamak, ancak sizi yorar. Yeni insanlara eskimiş metotlarla yaklaşılmaz. Kullandığımız ruhsuz bilgisayar bile yeni sürümler ister. Kendimizi yenilemekten başka çare gözükmüyor.
Gençleri, bizim zamanın kurallarınadeğil, onların yaşayacakları zamanın şartlarına hazırlamalıyız.
Çünkü onlar zamanının çocukları olacaklar. Yaşanan çağ ile çağa mukabil gelecek duygunun, davranışın uyumu lâzımdır.
Ebeveyn ve eğitimciler, kendilerine uygulanmış metotları yenilere uygulayıp duruyorlar. Uymuyor.
Şartlar değişmiş. Evet, o metotlar pek çok hizmet etmiş, pek çok insan yetiştirmiş, ama artık çağın sürümüne uymuyor.
Yeni kuşağın muhatabının kendini yeni problem ve çarelere hazırlaması gerekir. Bütün sektörler eski çalışanlarını yeni sürümlere uygun hale getirmek için uyum programları geliştiriyorlar.
Bu durum ebeveynler, eğitimciler için de geçerlidir. Otuz yıldır eğitim camiasında olan bir eğitimci, her yıl sınıfına gelen gençlerdeki değişimi görmüyor ve ona göre kendini hazırlamıyorsa, sürekli gençlerden şikâyet edecektir. Böylece birbirini anlamayan öğrenci-öğretmen ikilisi hep didişip duracaktır. Haliyle eğitim diye bir şey olmayacak, nasihat boşta kalacaktır.
Hasılı, nasihin sevimli ve gençlere uygun donanıma ulaşması şarttır.