Köpekle istikametimiz aynı, biz araçla, o koşarak yol alıyor. Biz gidiş yolundayız, o ise karşı tarafta geliş yolunda, ama yolun tersine doğru koşuyor. Merakla ‘Bu köpek nereye koşuyor?’ diye konuşuyoruz. Köpeğin içinde olduğu halden, ciddî bir şeylerin olduğu anlaşılıyor. Biraz yol aldıktan sonra, karşı yolda köpeğin yavrusunun sesler çıkararak anneyi aradığını görüyoruz. Küçücük enik yolun ortasında sesler çıkarıyor. Böylece anne köpeğin büyük telâşı anlaşılmış oldu. Ve güçlü duygu şefkat ile duyguyu tahrik eden unsurun büyük buluşmasına sahne oluyoruz. O yaşlı köpeği harekete geçiren ve başına bir zarar gelmesin diye yavrusuna doğru adeta dörtnala koşturan duygu ne büyük ve anlamlı bir duygu idi. Bu şuursuz varlığa bu anlamlı duyguyu yükleyen kudret hikmetle iş yapmış. Bu hayvancığı şefkatli bir valide haline getiren, bu duyguyu, bu mahlûka veren kudret, bu küçük yavrunun ihtiyacını bilerek, o valideye o programı yüklemiştir. Bu duygu olmasaydı bu masum ve âciz varlık hayatını nasıl sürdürecekti?

Yolunu şaşırmış eniğin, annesiyle kavuşma sahnesi görülmeye değerdi. Başka hiçbir buluşma bu kadar duygu yüklü olamazdı. Validelere yüklenen şefkat duygusu, ancak yavru ile anlamlı hale geliyor. O yavru ancak o sinede güven buluyor. Yaratan Allah, verdiği duyguyu karşılayacak haleti de veriyor. O halette o duygu ortaya çıkıyor. Bunun yüksek bir düşünce ürünü olduğu apaçık.

Canlı varlığın âcizliğinin artması oranında, şefkat duygusu daha bir etkin hale geliyor. Validelerdeki şefkat duygusu zaman, mekân, sınır tanımıyor. Uzaklarda da olsa, valide, yavrusundaki duygu gelişmelerini hissediyor ve harekete geçiyor. Validelerdeki şefkat programı, evlâdın hayata gelmesiyle birlikte işlemeye başlıyor. Farklı mekanlarda da olsalar ‘alıcı’, ‘verici’ birbirini buluyor. Şefkat programı bütün validelerde aynı şekilde işliyor; tevhidin bir delili de bu değil midir?