Biz içinde değildik. Dolayısıyla zahire göre hükmediyoruz. 

Darbecilerin arasında hükümetin gizli adamlarının olduğu ve darbeciler düğmeye bastığında onların da darbenin başarısızlığı için düğmeye bastıkları fikrine de aynı şekilde bakıyoruz. Zira bu da mümkündür. 

Biz bu konuda da zahire göre ve temkinle hükmediyoruz. Zira hükümetin gizli işlerinin de içinde değildik ve değiliz. 

Ancak itiraf edelim ki “engellenmiş darbe teşebbüsü” kabulünün ve varsayımının çok kullanışlı bir siyasî propaganda aracı olacağını ve hatta neredeyse iktidarın her derdine deva olacağını öngöremezdik. 

Bu öngörüsüzlük bizim temiz ve saf oluşumuzdan. Ama ne yapalım ki öyleyiz. 

İyi ki öyleyiz. Zira “biz ki aldanırız, fakat aldatmayız…” 

Hele “engellenmiş darbe teşebbüsünün mağduru” rolünün, iktidar tarafından, her türlü meşrû eleştiriyi bile “düşmanlık” olarak görüp bütün muhalifleri darbecilikle ve vatan hainliği ile suçlayabilmek için tepe tepe kullanılacağını öngörmedik ve öngöremezdik. 

Zira biz herkesi kendimiz gibi bilmekteyiz ve öyle kalmakta da ısrarlıyız. 

Bu kötüye kullanmaların dozu seçim yaklaştıkça artıyor ve öyle görünüyor ki daha da artacak. 

Muhalefet AKMHP’ye karşı birleşip güçlendikçe ve tavrını sertleştirdikçe iktidar daha da telâşlanıyor.

İktidarın trolleri “darbe mağduru olmuş hükümeti değiştirmeye çalışmak vatana ihanettir” diyerek kaleyi sağlamlaştırmaya çalışıyorlar. 

Muhalefet iktidarı demokrasiye dâvet ettikçe “darbe mağduru bir parti zaten demokrattır” gibi akla ziyan bir yaklaşımla ortaya çıkıyorlar.  

Hâlbuki şu açık ki demokrasi aracılığı ile iktidara gelip iktidarda antidemokratlaşan partiler de var ve olabilir. 

Daha da önemlisi darbe ile devrilen her iktidar “demokrat” değildir ve olması şart da değildir. 

Afrika ve Güney Amerika örnekleri de gösteriyor ki bir darbeci başka darbeci tarafından darbe ile görevden uzaklaştırılabilir. 

O halde asıl iş ve asıl mesele AKP’nin “mağduru oynadığını” halka anlatmak. 

Böylece darbeden dokunulmazlık devşirmenin de önüne geçilebilecektir. 

Bir de bu mevzuları düşünürken nedense Ömer Seyfettin’in “DİYET”i akla geliyor!