Mokhiber, Gazze’de yaşananların bir “soykırım” olduğunu ve BM’nin olayları durdurmadaki başarısızlığını dile getirdi ve “Bu kitaplara geçecek bir soykırım vakasıdır. Filistin’deki Avrupalı, etno-milliyetçi, yerleşimci sömürgeci proje, Filistin’deki yerli Filistin yaşamının son kalıntılarının da hızla yok edilmesine yönelik son aşamasına girmiştir.” dedi.

Amacı, ayrım yapmaksızın dünya üzerindeki her insanın insan haklarını korumak olan bu kurumun en üst düzey diplomatlarından biri olan Mokhiber bu başarısızlığın ve zulmün parçası olmak ve tarihe bu şekilde geçmek istemedi.

Başta sosyal medya olmak üzere birçok medya mecrasında yayılan bu açıklamalar ciddi ses getirdi. Birçok ABD’li ve Avrupalı diplomattan duyduğumuz süslü ama içi boş açıklamalardan sonra böyle bir somut tavır takdir topladı. Oysa Mokhiber de isteseydi “Olanları endişe ile takip ediyorum, kalbim oradaki sivillerin yanında” benzeri bir açıklama yapıp, çokları gibi, somut adımlardan kaçınarak, duygu sömürüsüyle, hiçbir bedel ödemeden “aktivizim” yapabilirdi.

Onun bu tavrı, bize, yine zamanında Dünya’nın sessizce tanıklık ettiği bir soykırımda, doğru bildiğinden sapmayan ve zulme karşı duran Aliya İzzetbegoviç’i hatırlattı. “Savaş, ölünce değil, düşmana benzeyince kaybedilir” demişti Bosna’daki soykırımdan sonra. O zor dönemde bile böylesine erdemli bir duruş sergileyebilmiş olan bu büyüğümüzü tekrar rahmetle analım ama ayrıca ondan ders de alalım.

Gerçekten de adalet ile zulüm arasında ince bir çizgi var. Özellikle güç sahipleri için bu geçerli. Onların alacakları kararlar milyonlarca insanın ve hatta doğmamışların bile hayatını etkiliyor. Bir zamanlar çok büyük bir soykırıma uğrayan Avrupalı Yahudilerin acılarını kendi emellerine alet edip bugün masum Filistinli halkı bombalayanlar tıpkı İzzetbegoviç’in dediği gibi gerçek “kaybeden” oluyor. Buna ses çıkarıyor gibi davranıp aslında somut hiçbir adım atmayanlar da hakeza.

Aynı şekilde herhangi bir devlette; adam kayırma, rüşvet, mahkeme kararlarını tanımamak gibi büyük zulümlerle mücadele için yola çıkıp gücü ele geçirince adam kayıran, rüşvet alan ve mahkeme kararlarına aykırı davrananlar da kaybedenlerden olacaktır. Bu yalnızca zulmün el değiştirmesi olarak tanımlanabilecektir.

“Başkası bize bunları yaparken iyi de biz yapınca mı kötü, bırakın bu saflıkları” diyenler olabilir. Ancak bu yaklaşım çok büyük bir enaniyet ve körlüğün göstergesidir. “Ben zaten iyinin kendisiyim, ben ne yaparsam yapayım o kendiliğinden iyi olmuş olur” diyen kişi, Aliya İzzetbegoviç’ten ve felaketlerden hiç bir ders alamamıştır. Bu tür insanların “zulümle mücadele” uğruna katliam yapması, adalet yolunda en büyük adaletsizlikleri işlemesi kaçınılmazdır.

Bir gün Hz. Muhammed (asm)’e, Hazret-i Ali (ra)’yi niçin çok sevdi soruldu. O da Hazret-i Ali’nin çağrılmasını istedi ve ona:

“Yâ Ali, birisine iyilik etsen, o da sana kötülük yapsa, sen ne yaparsın?” diye sordu. Hazret-i Ali (ra) iyilikle mukâbele edeceğini söyledi. Rasulullah aynı soruyu yedi kere tekrarlamasına rağmen Hazret-i Ali hepsine de:

“Yine iyilik yaparım o kimseye. Ben iyilik yaptıkça o bana hep kötülükle mukâbele etse, ben yine de ona iyilik yaparım.” dedi.

Dersimizin adı belli…