Bana bir çocuk göster, deseler...
Şöyle... kalbi elinde...
Sakin, mütevekkil, mütevazı bir insan...
Al, derim, Hüseyin Ceylan...
Gözlerinde bayram bir heyecan...
Yalanı sıyırmış dilinden.
Kaygıları vermiş rüzgâra.
Savaşlara savaş açmış.
Açmış ellerini sonsuzluğa.
Gönül yordamıyla tutunmuş adreslere.
Çok bilmişlere ilişmemiş.
Kuş kanatlarıyla sıyrılmış oradan.
Gözlerini kapatmış karanlığa.
Öyle acelesi yok; bir kelime, bir kelime daha...
Yolu, yolcuğu sonsuz ışığa...
Bir yanı çocuk...
Bir yanı melek...
Elinde bir elek...
Eler de durur;
Ümidi sonsuz...
Bilir ki bahar gelecek.
Dünya bir gün düzelecek.
Yüzünde tebessümü daim...
Seslenişi bir şiir edası...
Merhabası, vedası, sedası yormaz.
Çiçekleri kardeşi bilmiş...
Kuş bestelerini destelemiş bağrına.
Hem acıya alışık hem sevince...
Sofrası dünyaya açık...
Haramın adını bilmez.
Bir gün bir kravat alır.
Ucuz bulmuş meğer!
Sonra gelmiş bir dostuna:
“Hiç hesapta yoktu; aldım bunu;
Haydi gidelim şimdi seninle;
Bu kravata münasip elbise almaya!”
Öyle ya; iki kere iki her zaman dört etmez ya!
Riyasız yüzlere karışmış.
Rüya görmüş bu âlemi.
Masalları böyle dinlemiş.
Dünya yıkılsa oralı değil...
Dünyayı bağışlasalar buralı değil...
Hakikate müdavim biri...
Saf, temiz, hesapsız...
Hangi dünya sevgisi...
Gıybet mi; git ordan.
Kut-ı layemut bir hayat...
Çiçekten bir kalbi vardı;
Gülücükleri oydu işte yüzünde.
Dünya ile çok tanışmadı.
Her yaprakta, her çiçekte O’nu aradı.
Seni dost bilsin; yeter.
Koluna gir; gelir seninle.
Sormaz ki kime, nereye...
Aynı bu fotoğraftaki gibi...
Biraz da hüzne bulanıktı gözleri.
Ellerimi omzuna atmışsam...
Bildiğim bir şey var;
Yük saymaz dostun yükünü.
Heey, hey!
Çekti gitti işte!
Sizin olsun dedi dünya.
Hepi bulmuştu zaten...
Çer ü çöpü ayıklayın;
Biraz daha sayıklayın...
Geleceksiniz, diyordu.
Böyle bir Kadir Günü...
Kıyıldı nikah, yapıldı düğünü.
Bahar adamlar baharda mı ölür!
Başkaca bir işi yoktu.
O’nu bildi.
O’nu gördü.
O’nu sevdi.
Yetmez mi!