Zaman ölçüsü birimi saat, dünyanın kendi ekseni etrafında bir defa dönüş süresinin 24’e bölümü ile elde edilmiş bir zaman dilimidir. Bu süre içinde bir gece bir de gündüz yaşanmaktadır.

Dünyanın güneş etrafında kendisine tahsis edilen ve saatte yaklaşık 108.000 km hızla koşturulduğu yörüngede bir tur dönmesi 365 gün 6 saattir. Bu süreye de bir sene denilmektedir. Bu sürenin 12’ye bölümünden aylar oluşmuştur. Ancak 365 gün 6 saatlik zaman diliminin aylara dağılımında Ocak ayı 31 günle başlayıp bir ay 31, diğer ay 30 gün şeklinde paylaştırılmıştır. Sadece Temmuz, Ağustos peşpeşe 31 gün, Şubat 28 gündür. Dört yılda bir her yıldan artan altı saat bir gün olarak Şubat ayına eklenir. O sene Şubat ayı 29 gündür ve bu yıla artık yıl denir. Yüz sene ise bir asır olarak isimlendirilmiştir. 

Bir başka deyişle kullandığımız zaman birimleri dünyanın kendi ve güneş etrafındaki iki hareketinden, güneşe göre aldığı pozisyon sonuçlarından doğmuştur. Ayrıca Hicrî takvime esas olan ay ve sene olarak isimlendirilen zaman dilimleri de ayın dünya etrafındaki yörüngesinde döndürülmesinden doğmuştur. Aya bu dönüşü sırasında güneşe bakışına göre farklı şekiller verilerek adeta gökyüzünde nurdan takvimcilik yaptırılmaktadır. Aya dünya etrafındaki yörüngesindeki bir turu 29.5 günde tamamlattırılmaktadır. Bunun için kameri yılda her ayın biri 29, diğeri 30 gün olarak değerlendirilir. Ancak her sene aynı aylar 30 ya da 29 olması sabit değildir. Toplamda bir kameri senedeki gün sayısı 354 gündür. Yani Milâdî yıl, Hicrî yıldan 11 gün fazladır. Bu fark dört yılda bir 12 gün olmaktadır.

Bu bilgilerden açıkça anlaşılacağı gibi bizim için zaman çarklarını döndüren dünyanın ve ayın hareketleri ile güneş ve ayın görüntüleridir. Bu zaman çarklarını döndüren Kâinatın Sahibinden başkası olamaz. Çünkü güneş sistemi içinde gezegenler, galaksiler içinde güneş sistemi gibi binler sistemler ve hepsi birden bir merkezi çekim alanı (güneşler güneşi) içinde çok hassas dengelerle tesbih tanesi gibi dizilip sapan taşı gibi döndürülmektedir. Kâinatı bu şekilde kim tanzim edip hassas dengelerle sıralayıp döndürüyorsa bu hareketi teskin edip küreleri birbirine vurup, kâinatı bir yumak haline getirip kıyameti koparacak da O’dur. Kıyamet ise küremize çarpacak bir gök cismi ile dünyanın hareketi durup tersine dönmesi, bir başka deyişle BATAN GÜNEŞİN AYNI YERDEN YENİDEN GERİ DOĞMASI ile başlayacaktır.

Çarpmanın tesiri ile kopup fırlayacak yüksek dağlar havada uçuşurken, parçalanıp karnı deşilen dünyamız içindeki jeoloji ilminin esasına göre 200.000 C° dehşetli Cehennemi yeryüzünün denizlerine karışacak. Yeryüzünün suları 2000 C°’yi geçen sıcaklığa ulaştığında suyu bileşenlerine ayrıştırarak. Yanıcı hidrojen gazı ve onu ateşleyecek oksijen gazına ayrışan denizler ateş alıp alevleri göklere yükselecek, kâinattaki bütün küreler kulakları patlatan gürültülerle birbiriyle çarpışacaklar, bir yumak olup adeta kâinatın sapı samanı birbirine karışmış bir harmanı olacaktır. Sonra zıdlar birbirinden ayrılıp Cennet ve Cehenneme idhal edilecektir. Zaman çarkları durduğundan zaman mevhumu da kalmayacaktır.

Bunun için Bediüzzaman Mesnevî-i Nuriye isimli eserinde şöyle haykırmaktadır: 

“Ve keza, hiçbir şeyi duâlarıma, istigâselerime ve niyazlarıma hedef ittihaz etmem. 

Ancak küre-i arzı harekete getiren, felek çarklarını durdurmaya ve şems ve kamerin yerleştirilmesiyle zamanın hareketini teskin ettirmeye ve vücudun şahikalarından yuvarlanıp gelen şu dünyayı sakin kılmaya kadir olan kudreti nihayetsiz Rabb-i Zülcelâle duâlarımı, niyazlarımı arz ve takdim ediyorum. Çünkü, herşeyle alâkadar âmâl ve makasıdım vardır.” (Mesnevî-i Nuriye, s. 110)