Siyasette dini kullananlar, siyasette ırkı kullananlar, siyasette dinsizliği kullananlar vesair için din, dinsizlik, ırk araç olmaktan başka herhangi bir değer taşımıyor demektir. Kezalik kendi menfaatleri söz konusu olduğunda hemcinslerini öteleyenler, ötekileştirenler bahsi geçen iddiamın muhatabıdırlar.

Demiyor mu ki elinde Kur’ân ile dövüşenlerden birisi düşerken Kur’ân’ı muhafaza etmek için diğerine uzat/amıyor oradan anlıyoruz ki düşenler, değer kaybedenler, makama müptelâ olanlar, korkunun esiri olanlar kendileri ile beraber kullandıkları değerlere de hiç, ama hiç ehemmiyet vermiyorlar.

Bunları siyasetten bigâne söylüyorum. Ki, üzüldüğüm için bazılarına çok acıdığım için mecburiyet tahtında söylüyorum. Acımak ifadesini yanlış algılamak mecburiyetinde olanları uyarmak için de diyorum ki, acımak adavetin olmadığı bir kalpten yansıyanlardır. Ki, acısaydık birbirimize şu kadar birbirimizi ötelemez, o kadar birbirimize kin ve haset biriktirmez ve nihatyet birbirimizi anlamaya gayret ederdik.

Gelin şu değerli vakitlerde kendimizi bir muhasebeye çekelim. Gelin o çok değer verdiğimiz şeylerin sıralamasını yapalım, bir listesini çıkaralım. Böylelikle hangi mesele hakkında ne kadar konuşmamız, ne kadar kafa yormamız, ne kadar emek sarf etmemiz gerektiğini belirleyelim. Bu söylemi genelde bütün insanlığa (ehl-i dünya batacağı kadar batmış zaten) özelde nurun muhatapları olan bizlere gönderiyorum.

Siyasetin her tarafımızı sardığı şu zamanlarda bu gibi uyarılara şiddetle ihtiyacımız var. İstikbalimizi emanet edeceğimiz yeni nesil suratımıza tükürmesin diye ihtiyacımız var. Heyhat siz mi bizim atalarımız olan zevat! Siz mi, bu kadar bataklığın içerisindeyken, bize yol göstereceğim iddiasında bulunanlar demeden yapacak çok şey var.