Çünkü en büyük düşman olan ‘cehalet’ ancak eğitim, marifet ve bilgi ile mağlûp edilebilir. Türkiye’nin bu noktada ciddî sıkıntıları olduğu en üst seviyeden ifade ve itiraf ediliyor. O halde bu meseleyi ciddiye almak ve çare bulmak mecbuyetindeyiz.

Bütün okullarda dertler var, ama imam hatiplerdeki dert sanki daha derin. Geçmişte insafsız uygulamalar yapıldığına bütün dünya şahit. İHL mezunlarının istedikleri üniversiteye girmesi dahi engellendi. Son yıllarda bu sıkıntılar aşıldı, ama esas meselenin orta yerde durduğu anlaşılıyor.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Beştepe’de düzenlenen Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi 70. Yıl Kutlama Töreni’nde yaptıkları konuşma mühim bir itirafı göz önüne seriyor. Erdoğan şöyle demiş: “Şimdi ben bir büyüğünüz olarak, Cumhurbaşkanınız olarak sizlere bir ricada bulunacağım, o da şu: Niçin ilahiyat mezunları gerek imam hatip okullarında, gerekse diğer düz liselerde öğretmenlik için görev almada tereddütler yaşarlar? Öğretmen bulmada maalesef sıkıntı yaşıyoruz. Nedense ilahiyat mezunları öğretmen olmaya teşebbüs etmiyor. Öğretmen olmak için gayret etmiyor ve şu anda birçok imam hatiplerde Kur’ân derslerinin boş geçtiğini biliyorum, buna şahidim. Aynı şekilde biliyorsunuz tercihli bir sistem getirdik, özellikle de düz liselerde isteyenler siyeri nebi alabilir, isteyenler Kur’ân-ı Kerîm dersine girebilir, ama maalesef ilk yıl bir teşebbüs oldu, ondan sonra azalma başladı, şu anda ciddî manada bir azalma var. Çünkü bir diğer taraftan da hoca bulmakta sıkıntı var. Din kültürü ve ahlâk dersine hoca bulunmuyor dersem yalan söylemiş olmam.” (https://www.tccb.gov.tr/, 6 Kasım 2019)

Daha önce bu konudaki sıkıntılara dikkat çeken ve “İmam hatip liselerinde ciddî eğitim problemleri var. Bazı dersler boş geçiyor, yeterli sayıda öğretmen yok” diyenlere her koldan itiraz edenler şimdi ne diyecek? Bu meseleye bu kadar sahip çıktığını söyleyenler, yaşanan dertlere bu güne kadar niçin çare bulmadılar? Bu hususta faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşları üzerlerine düşen vazifeyi yerine getirdiler mi? Yaşanan sıkıntıların farkına vardılar mı? Millete ve kamuoyuna açıklamalar yapıp, “Burada şu sıkıntılar var. Çaresi de budur” dediler mi? Yoksa iyi niyetle yapılan ikaz ve hatırlatmaları susturup dertleri halı altına süpürmeyi mi tercih ettiler?

“İmam hatiplerde Kur’ân derslerinin boş geçtiğini biliyorum, buna şahidim. (...) Aynı şekilde (...) isteyenler Kur’ân-ı Kerîm dersine girebilir, ama maalesef ilk yıl bir teşebbüs oldu, ondan sonra azalma başladı, şu anda ciddî manada bir azalma var. (...) Din kültürü ve ahlâk dersine hoca bulunmuyor dersem yalan söylemiş olmam” denilerek çizilen tablo karşısında kaç kişi istifa etmeliydi? 

Bilhassa dinî bilgiler noktasında kaliteli eğitim vermek iddiasıyla yola çıkan bir okulda “din kültürü ve Kur’ân öğretmeni” olmaması büyük bir çelişki değil mi? Bunun tedbirleri çok önceden alınması icap etmez miydi?

1978-1986 yılları arasında Diyanet İşleri Başkanlığı yapan Tayyar Altıkulaç’ın bu husustaki tesbitleri de dikkat çekiciydi. Altıkulaç, 2018’in başında sosyal medya hesabında şunları yazmıştı: “İmam Hatiplerin sayılarının çoğalması sevindirici. (...) Peki, sayı ve fizikî mükemmellik her şey mi? (...) Birinci problem şu: Bu okulların hiçbirinde Kur’ân, Tefsir, Hadis... öğretmeni yok. Sadece meslek dersleri öğretmenleri var. Ben soruyorum: Fizik, Kimya, Matematik öğretmenleri var da bunlar niçin yok?” (@tahirizade, 17 Ocak 2018)

Demek ki dertler dile getirilmiş, ama henüz çare bulunamamış. Bu büyük bir hatadır, lütfen düzeltilsin.