Televizyon programları uzun yıllar başta gençler ve çocuklar olmak üzere bütün bir millete zarar verdi. Fakat şimdiki tehlike, TV zararlarını ona, yüze ve belki de bine katlamış durumda.

TV’ler bugün de zarar vermeye devam ediyor. Ancak düne kadar evlerin bir köşesinden zarar verebilen TV’lerin yerine artık ‘sosyal medya’ sayesinde herkesin cebinde bir TV, bir sinema ve bir ‘eğlence merkezi’ bulunuyor. Dolayısı ile bu fenalıklardan, bu tehlikelerden korunmak da iyice zorlaşmış durumda. 

Dünya çapındaki 3,5 milyon kullanıcısının verilerini anonim olarak değerlendiren Find My Kids, 7-18 yaş arası çocukların sosyal medya kullanım tercihlerini açıkladı. Buna göre, Türkiye’deki çocukların günlük ortalama sosyal medya kullanımı 6 saate ulaşıyor. Dünya genelinde ise bu süre 8,5 saat civarında.

Konu ile ilgili bilgi veren Find My Kids Ülke Müdürü Neşen Yücel, Türkiye’deki çocukların en çok kullandığı sosyal medya uygulamalarında ilk iki sırada video uygulamalarının yer aldığını söyledi: “İlk sırada TikTok, ikinci sırada YouTube yer alıyor. Çocuklar her iki uygulamaya da günde yaklaşık birer saatlerini ayırıyorlar. Diğer bir popüler uygulama olan Instagram’da geçirilen süre de bir saate yaklaşıyor. Türkiye’deki çocukların sıklıkla kullandığı diğer uygulamalar Facebook, WhatsApp ve Snapchat şeklinde sıralanıyor.” (2 Ağustos 2022 tarihli basın Bülteni)

Çocukları bu tehlikelerden koruyabilmek için önce ‘büyükler’in bilgilendirilmesi ve çocuklara örnek olması gerekmez mi? Bunu temin edebilmek için de iş dönüp dolaşır ve eğitim sisteminde düğümlenir. Eğlenceye saatler ayırabilen bir toplum, sıra kitap okumaya geldiğinde son sıralarda yer alırsa, gençlere ve çocuklara örnek olunabilir mi?

Günde 8 ya da 10 saatini ‘sosyal medya’ya ayıran bir gençlikle “Büyük Türkiye” hedefine ulaşmak her halde kolay olmaz. O halde çocukları ve gençleri ‘sosyal medya’dan istifade edebilecek şekilde eğitmek icap eder. Nasıl ki geçmişte TV’yi yok sayarak bir yere varmak mümkün olmadıysa; şimdi de ‘sosyal medya’ya yok sayarak bir yerlere varmak mümkün değil. Aksine bunu bir vak’a olarak görüp, zararlarını ve faydalarını iyi tahlil ederek bu imkândan faydalanma yolunu bulabilmeliyiz. Eğer bir genç ‘sosyal medya’yı kullanarak kitap, gazete ya da faydalı yazılar okuyorsa onu tebrik etmek gerekmez mi?

Tabii ki insanların ahlaki gelişmesine yardımcı olmak niyetiyle yola çıkan sivil toplum kuruluşlarına da bu noktada büyük vazife düşüyor. ‘Sosyal medya’ya kızmak yerine, sosyal medyada vakit geçiren gençlerin istifade edebileceği faydalı bilgiler, programlar ve ‘içerikler’ üretilmeli. STK’lar bu noktada el ele verebilirse mevcut zararları asgariye indirmek mümkün olur. 

Yok sayarak ve inkâr ederek değil; tehlikenin farkına vararak ve alternatifler üreterek bu tehlikeyi savuşturmak mümkün.