Çok bilinen bir kıssadır: İhtiyaç olmayan bir vakitte babasını arayan oğlu, “Baba, bir kepçe bir lira. Alayım mı?” diye sormuş. Babası, “İhtiyaç yok, alma” demiş. Aradan zaman geçince kepçeye ihtiyaç olmuş ve bu defa baba oğlunu arayıp bir kepçe almasını istemiş. Oğlu, bakın ne bilgi vermiş: “Baba, bir kepçe çok pahalı. Tam bin lira. Ne yapayım?” Baba cevap vermiş: “Parası mühim değil, ihtiyaç var al.” 

Hatta buna benzer şekilde “Aş taşınca kepçeye paha olmaz” atasözü de vardır. Bütün bunlar her şeyin vaktinde ve zamanında yapılması icap ettiğini hatırlatır.

Türkiye’yi idare edenler de hak, hukuk ve adaleti önce yerle yeksan ettiler; şimdi ise yaptıkları konuşmalara bakılırsa hatırlamış gibi görünüyorlar. Muhtemelen, ‘yerle yeksan ettiler’ tesbitine itiraz edenler çıkacaktır. Ancak, yaşananları başka türlü izah ve ifade etmek mümkün değil. Meselâ, Türkiye’de adaletin geldiği yeri yorumlayan 2014-18 dönemi Avrupa Konseyi Venedik Komisyonu üyesi ve Bilimsel Kurul Başkan Yardımcısı Prof. Dr. Osman Can şöyle demiş: “Yeni adlî yıl başladı. Beklentim adalet değil, meşrûiyet de değil. Sadece yasallık. Yani kanunda yazılanlara uyulan bir yıl olsun yeter. Sonrası ise gayretlerimizle... #AdliYıl” (@CanAnayasa, 1 Eylül 2021)

Bir akademisyene, bir anayasa hukukçusuna bunları söyleten sebepler hukukun yerle yeksan olması değil midir? Adaletin, mülkün temeli olduğu gerçeğini unutan idarecilerin doğru işler yapması nasıl mümkün olsun? Hemen her konuşmada bu gerçeği hatırlatan idarecilerin tam tersini yapması her halde kıyamet âlâmeti olsa gerek.

Peki, idarecilerin hak, hukuk ve adalet yolundan uzaklaşması ne ile izah edilebilir? Acaba dünyada ebedî kalacaklarını ya da bir ‘Mahkeme-i Kübra’nın kurulmayacağını mı tahayyül ediyorlar? Adaletin tecelli etmesine mani olarak esasında hem Türkiye’ye hem millete hem de kendilerine zarar veriyorlar. Hak, hukuk ve adalet tam olarak tecelli etse bundan idareciler de istifade etmeyecek mi? Adaletin tecelli ettiği bir ülkede anarşi de, terör de zemin bulamaz. Dolayısıyla uzun dönemli düşünen idarecilerin siyasî hayatları bakımından adalete dört elle sarılmaları da menfaatleri icabıdır. 

Türkiye’yi idare edenlere ‘hukuku hatırlamak’ değil, hukuku hiç unutmamak yakışır. Bütün bunlara rağmen, çok geç de olsa hukukun gerçek anlamıyla hatırlanmış olmasını temenni ederiz. Hukukun hatırlandığının ilân edildiği konuşmalar çoğaldığına göre ufukta seçim hazırlıkları mı vardır?

Bin defa hak, hukuk konuşması yapmak yerine bir defa hukuka uygun iş yapılsa daha faydalıdır. İnşallah hak, hukuk ve adalet sözlerinin lâfta kalmadığı günleri de görürüz. Türkiye’nin öncelikli ihtiyacı hak, hukuk ve adalet devleti olmalıdır vesselâm.