Bu gibi vecibeleri dikkate almamanın, olup bitenlere seyirci kalmanın, beraberinde bazı manevi mesuliyetleri getireceğinin farkında olan her insanın üzerine düşeni yapması gerekir.

Bilmeden hakkı çiğnenmiş mazlumların yardımına koşmak, onlara maddi-manevi destekte bulunmak yine her vicdan sahibi inşa için sorumluluktur.

Kısaca tahakkümü, zorbalığı meslek edinerek acizlere, zayıflara zulmeden lerin karşısında olmak; ehl-i vicdanın dikkate alması icap eden bir vecibedir.

Haksızlıklara uğrayan düşman da olsa, gayr-i mislim de olsa onun gasp edilen haklarının ve hukuklarının iadesi noktasında yardımda bulunmak adil olmanın gereğidir.

Haksızlıklara, hukuksuzluklara karşı çıkarken de şahısların makam-mevkilerine göre değil; adalet prensibinin gereği olarak onların safında yer almak icap eder.

Bu meyanda şahit olunan hukuksuzluklara ve keyfîliklere karşı bir kesimden yapılan haklı itirazlar elbette tam da yerinde duruşlardır. Ama tepkilerin, hiçbir kanunî gerekçe olmadan, haksızlığa uğrayanlar için de gösterilmesi gerekmez miydi?

Aynı şekilde “iltisak” gibi, yasalarda karşılığı olmayan, sudan bahanelerle; senelerdir hapishanelerde ömür tüketenlerin düştüğü duruma başta siyasiler olmak üzere birçok kesimin sessiz kalması ne ile izah edilebilir?

Adaleti, hak ve hukukları rafa kaldırarak yoluna devam eden başta iktidar ve onun medyası bir tarafa; hak ve hukukları gasp edilenlere hiç değilse muhalefetin sahip çıkması gerekmez miydi? Onlar da hep toplumda nam yapmış, belli mevkilerde olup da bir şekilde hakları gasp edillen bazı mağdurlar üzerinden hak-hukuk mücadelesi vermekle yetiniyorlar.

Halbuki adalet, hak ve hukuk arayışlarında herkes tıpkı Yeni Asya’nın yaptığı gibi “herkes için adalet” parolasıyla fark gözetmeden; makam-mevki gözetmeden, haksızlıklara maruz kalan bütün mazlumların yanında olmalıydı. Herkes meşru dairede tepkilerini ortaya koyabilse, işlenen hukuksuzluklar belki kısa zamanda asgariye inerdi.