Bu endişenin de dile getirildiği eserin yazılmasının üzerinden neredeyse 90 yıl geçti.

Ve Üstada o zaman ‘Eyvah!’ dedirten haller şimdi çok daha düşündürücü ve endişe verici boyutlara ulaşmış durumda. Öyle ki dindar ailelerde de çok ciddi krizler yaşanıyor.

Boşanmalar artıyor. Evlilikler azalıyor ve sürekli erteleniyor. Çocukların ailelerine aidiyet duygusu ve bağlılığı giderek zayıflıyor.

Evler aile fertlerinin bir arada olmaktan mutlu olduğu ve huzur bulduğu yuvalar olma vasfını kaybediyor. Kimi evlerin erkekleri gece yarılarını geçinceye kadar kahvehanelerde veya başka mekânlarda vakit geçiriyor.

Delikanlılık çağındaki bazı gençler de aynı şekilde farklı yerlere takılıyor, hattâ yaz günlerinde neredeyse sabahlara kadar sokak başlarında ve kapı önlerinde oturuyor ve eve olabildiğince geç gitmeyi tercih ediyor.

Evine gitmemek için kütüphanelerde sabahlayan öğrenciler olduğunu dahi duyduk.

Artık evde neler yaşıyor, aile büyüklerinden ne tür baskı ve itici muamelelere muhatap oluyorlarsa... Ne kadar acı bir durum!

Oysa aile yuvası Üstadın dediği gibi insan için bir sığınak ve bir nevi cennet. Öyle de olmalı. Ama bunun için o aile fertlerinin birbirini samimiyetle sevmesi, benimsemesi, onlarla bütünleşmesi ve kenetlenmesi lâzım. Bu da manevî ve ahlâkî değerlerle mümkün.

Ne var ki, her tarafa sirayet eden dehşetli dünyevîleşme ve maddîleşme kasırgaları, bu değerleri ve aile bağlarını tahrip ediyor.

Bu çözülmeyi durdurup aileleri bu manevî afetten korumanın tek çaresi, iman ve ahlâk eksenli bir hayat anlayışını hâkim kılmak.

Risale-i Nur bu açıdan da çok önemli.

İnebolu Nur Talebelerinden İbrahim Fakazlı “Yalnız kendi muhitimde Risale-i Nur’un gösterdiği fevkalâde ıslahat ile bütün halkın gözü önünde başta kendim olmak üzere birçok kimseler var ki, evlerinin yollarını öğrenmişler. Süflî gidişatları aile saadetine dönmüş. Şimdi anaları, babaları sebep olanlara dua ediyor“ derken bunu ifade ediyor.