Evde öylece oturuyordu. Yapacak çok şey vardı, ama onun hiç canı istemiyordu. Öylece koltukta oturmuş, pencereden dışarıya bakıyordu. Dışarıda olan insan sesleri yoktu, çocuklar bu güzel havada cıvıl cıvıl oyun oynamaya çıkmamıştı. Sadece arada kedi ya da köpek geçiyor, bazen rüzgâr ile ağacın yaprakları kıpırdıyordu.
Kaç saat öyle bakmıştı ki, akşam ezan okunmaya başlamıştı. Ezanla fark etti ki bu gün de bitiyor ve gece bütün güzelliği ile gelmeye hazırlanıyordu. Kalktı ve perdeleri kapattı, ama ışığı açmadı. Karanlıkta daha çok düşünüyordu insan. Karanlıkta ağlasa da kimse görmüyordu. Sadece Allah görüyordu ve Allah zaten kalbini de biliyordu ve ağladığını bir tek Allah’tan saklayamazdı.
Kaç saat ağladı bilmiyordu. Sadece gözleri yanıyordu artık. Abdest almak için banyoya gittiğinde aynaya bakmadı, çünkü Rabbi görmüştü, biliyordu ve bu yeterdi. Namazını da karanlıkta kıldı. O an kara gecede kara taşın altındaki kara karınca misaliydi…
Bazen ağlamanın sadece çocuklara has olduğu bilinir ya da yaşı büyük birisi ağlamaktan utanır, ama ağlamanın yaşı ya da cinsiyet ayrımı yoktur. Şekva için değil, şükür için ağlar insan. Oğlu Kasım vefat edince Peygamberimiz de (asm) ağlamış ve “İnsan üzülür, göz yaşarır” demiştir. Göz bu işte, yaşatır ve damlalarını salar ve ferahlatır.