Aklımızda, zihnimizde bu gaye ve hedef kendisine bir yer ve önem edinir. Hem de bu dünyanın ve dünya hayatında, dünya için yapılan yapılacak olan her işin, fiilin ve kendimizce tesbit edilmiş gayelerin, hedeflerin geçici, fani olduğunu bildiğimiz halde.

Hedefsizlik, gayesizlik kötüdür. İyi bir hal değildir. Birer eksiklik ve noksanlığı ifade eder. Evet, öyle ise hedefimiz ve gayemiz olacak. Ama dünya hayatı için şu kadar, ebedî ahiret hayatı için şu kadar diyerek, kıymet biçerek ve kıyaslayarak olacak inşallah.

Hayatımızın her merhalesinde, her anında bize yol gösterici ve bizi yönlendirici olacak olan ya nefsimizdir ya da imanımızdır. Şeytanî gayeler ve hedeflere doğru yüzümüzü dönmemek için imanî hedeflerimizi daima diri, canlı ve hayattar tutmalıyız.

Hedef ve gayelerin tesbitinde imanın kuvveti ne kadar kuvvetli tezahür ederse o kadar çok müsbet, güzel, iyi ve faydalı hedeflerimiz ve gayelerimiz fiiliyata dökülür. Her ne olursa olsun hedef ve gayelerde imanın, Kur’ân’ın, İslâmiyetin muvazeneleri/denge unsur ve ölçüleri esas olmalı, birer prensip ve kural haline getirilmelidir.

Fiiliyata dökülmeyen müsbet hiçbir tercih ve hareket gaye ve hedef olmamıştır. Hayalin ve özentinin de boş birer istekten başka bir şey olmadığı aşikârdır, güneş gibi hakikattır ve ortadadır.

Öyle ise evvelâ imanımız tahkiki iman ve tahkiki imanın üst derece ve daireleri seviyesinde olacak. Sonra böyle bir imanın bizlere verdiği, sağladığı itminan ve kararlılıkla hedeflerimiz ve gayelerimiz hem dünya için hem de ahiret için olacak.

Dünyadaki hedefsiz ve gayesiz işlerimiz için başımıza vurup, dizimizi dövebiliriz ve eğer ömrümüz de varsa düzeltme imkânı da Allah’ın izni ile gerçekleşebilir. Fakat ahirete ait hedef ve gayelerimizde eksiklik, noksanlık varken dört tekbire muhatap olur ve gidersek maalesef telafi imkânımız olmaz. Aman dikkat!