Vücudî olan herşey muhakkak bir faaliyet neticesinde vücud bulmuştur ve vücudunu daimi olarak takip edilen bu faaliyetlere borçludur. Demekki faaliyeti, hareketi, çalışması, koşturması, gaye ve hedeflere yürümesi durdurulan ve ihmal edilen herşey ölür. İhmal başta küçük görülse de neticesi ve sonrası için menfi anlamla ve yokluk hesabına büyüktür. Demek ihmalin hiç bir zaman küçüğü olmaz. Her türlü büyük zararın başıdır.

İman, Kur’an, İslamiyet hizmetinde bulunduğunu iddia eden ve savunan her nefis muhakkak bir surette hizmetinde ve hayatında ihmallere yer vermemelidir. Eğer böyle bir şeyi alışkanlık haline getirmişse alaküllihal derhal vazgeçmeli, bu menfiye giden hal ve harekatın başı olan ihmallerden ve neticelerden uzaklaşmalıdır.

İhmalin en yakın kötü arkadaşı ise ertelemektir. “Sonra yaparım, sonra okurum, sonra ibadet ederim, sonra hesabını görürüm, sonra telafi ederim ve sonraların en kötüsü ve korkuncu; sonra hizmet ederimdir! Dünyada dünyaya ait bir iş ertelendiği vakit, erteleyen üzüntü ve telaştan, ahtan, of demekten, bin pişmanlıktan neredeyse kafasını taşlara vururken, baki bir âlemin baki işlerini erteleyen başını güneşe ve yıldızlara vursa yeridir!

Her şey yerinde, zamanında ve ihtiyaç olduğu hallerde güzeldir. Dünya, ahiretin kazanılması meydanı, mezrası vr meyderidir. Azimle, imanla ahirete ait hizmetlerde şevkle, ümitle ve âlî bir gayretle koşmak lazımdır. Yürünmeyen yol uzak olur, gidilmeyen yerler birikinti yapar. Söylenmek istenip de söylenmeyen ve söylettirilmeyen sözler, akılda, kalpte ve ruhta sıkıntı yapar. İman, Kur’an, İslamiyet hizmetlerine zarar verir. Dünya yükünü ihmal etmeden atmakta fayda var!