Böyle bir asrın dâvâ adamları da kendi söylediklerini inanarak yaşamak ve göstermek durumunda ve konumundadırlar.

Yani eski zamanlardaki gibi bir mürşidin, bir hizmet hadiminin kutsal görünümlerine, keşif, keramet pek ihtiyaç görünmediği gibi kimsede bunları arama durumunda gözükmüyor.

Belki kalbî ve ruhî lezzet ve zevkler yönünden bu yola girilse de sonu maalesef getirilemiyor.

İşte asır; ilim, fen, felsefe… Mantık, muvazene, ölçü, mizan, terazi tartma ve de ispat etme ve her şeyin delilini gözlerin önüne serme gibi rüzgârlarla, fırtınalarla çalkalanarak gidiyor.

O zaman ne lâzım kutsal adamlık pozları, görünümleri ve ikna metodlarının yerine; delilli, ispatlı, iknalı… Hem akla, hem kalbe, hem ruha hem de fizikî âleme hitap eden ve tesirli olabilen manalar, görseller ve anlatımlar ısrarla lâzım.

Bediüzzaman Said Nursî’nin Kur’ân, iman ve İslâmiyet hizmetleri noktasından açtığı ve anlatmaya çalıştığı ve de muvaffak olduğu yol, cadde, tarik işte bu yol: 

İmanî her türlü konuyu, mevzuyu muhakkak bir suretle delillendirerek ve muvazeneli bir şekilde misallendirerek, örneklendirerek Kur’ânî kaynaklara sadık kalarak ve başka mercilere müracaat etmeyerek anlatmak.

Ve bunu da yaparken ihlâsı, yalnız ve yalnız Allah’ın rızasını esas maksat yapmak. Bu maksada da giderken; sadâkati, uhuvveti, himmeti, aşkı, şevki ve ümidi de daima Allah’tan bekleyerek çalışabilmek, gayret edebilmek.

İmanî hizmetlerde ihlâsın, sadâkatin, uhuvvetin yerini alacak başka hiçbir şey düşünülmez ve akla getirilemez. Eğer şeytan; riyayı, hodfüruşluğu, taraftarlığı, dünyevî menfaatleri ve uhrevî menfaatlerden zararsız görünen kutsal adamlığı akla getirse bilinmelidir ki, gerçek manada bir iman-ı kâmil yerine, imtihanın gücüne dayanamayan bir iman zafiyeti vardır. 

Rabbim bu gibi hallerden muhafaza etsin.