Allah’ın yarattıkları, yine Allah’ın yarattıklarına ibadet, kulluk, ubudiyet yapamazlar. Ve ancak kulluk Allah’a mahsustur ve ancak O’na lâyıktır.

Eğer kulluk ve kulluk yapma kavramını iyice anlayabilirsek bizlerin bir çok zahmetli, tehlikeli, zor ve imkânsız hallerden kendi elimizle, dilimizle, halimizle kurtulmuş oluruz.

Kul, Allah’ın kulu yalnızca Allah’ı sever ve O’na itaat ederek, ancak O’na ibadet eder.

Kul, Allah için iyilik ister, iyiliği yapmayı niyet eder, bunun gayretinde olur, Allah ona iyiliği nasip eder ve iyiliği verir.

Kul, sıkıntıların, belâların, musîbetlerin sabır istediğini Allah’tan geldiğini bilir ve Allah onun sıkıntılarını giderir, üzerine gelecek belâ ve musîbetlerden onu korur.

Kul, Allah’ın verdiği, takdir ettiği rızıklara az-çok, iyi-kötü demeden kanaat eder… Rabbü’l-âlemin ve Rezzak-ı Kerîm onu ihsan ve ikramlarıyla iki cihanda mükâfatlandırarak rızıklandırır.

 Kul, kulluğun istediği birinci şuur olan Allah’a karşı işlenmiş, Allah’ın emirlerine muhalif olarak yapılmış bütün hatalarını bilir ve kabul eder, tövbe ederse Cenab-ı Hâk onu affeder.

Kul, israf etmez, iktisad eder, hem kendine hem başkasına tasadduk eder, dağıtırsa, verirse; Allah da ona misliyle ve devamlı verir, darda bırakmaz.

Kul, daima nefsiyle, şeytanıyla, hatalarıyla, günahlarıyla uğraşmalı, mücadele etmelidir… Eğer bunu samimiyetle, ihlâsla yaparsa Allah’a onu bu mücadelesinde muvaffak ve muzaffer eder.