Hani doğduk ve öldük gibi… Arada kalan hayat ise anlık. Belki de ne yolculuk, ama demeye bile fırsatı olamayacağı bir hayat yolculuğu ve başlangıç, bitim noktaları: Doğum-ölüm…

Ve bu  yolculuktan bizlere kalanlara, bir de bizden kalanlara bakalım!..

Hep her zaman isteklerimiz vardı. Bitmek bilmeyen, sonu gelmeyen isteklerimiz. Ne kaldı veya neleri elde edebildik? 

Tatmin olmayan, doymayan dünya kadar dünyalık duygularımız, hislerimiz, lezzet ve zevklerimiz vardı. Ne kadarına evet, yeter diyecek kadar sahip olabildik? Geriye kalan dağlar büyüklüğünde, hislerimiz, zevklerimiz, lezzetlerimiz nerede tatmin olacak, doyacak, bari öğrenebildik mi?

Emellerimiz, ümitlerimiz yanlarına hiçbir başka duyguyu yaklaştırmıyorlardı. Şimdi hepsi öksüz ve yolda mı kaldı?

Alıştıklarımız hoş sadâlar, bitmeyecek ve sönmeyecek dostluklar, duyulmaz ve söner mi oldu? Dünya neden her şeyi izah eder gibi durup da böyle basit şeylere bile ânında hem de umulmadık zamanda arkasını dönüveriyor. Acz de mi, yokluk da mı, fakir mi?

Duâlarımız vardı faniyata, geçiciliğe ve sadece bize ait umutlara. Kendimizin bile inanmadığı fani işlerle askıda kalıp neticesiz ve cevapsız mı kaldı?

Aşklarımız, muhabbetlerimiz her şeye olan sevgilerimiz neden bir yerlere toslayıp kaldılar? Yoksa ebedi bir âlem ve ebedî bir sevgilinin yerine mi koyduk da dünyada takılı kaldılar?

Anlayabilmeliydik, dünyalık değildi hiçbir şeyimiz. Evet evet ahirete aitti her şeyimiz...