Kalpleri iman nuruyla aydınlanan ve lezzetli, saadetli iman tadan Nur hizmetkârları; akıllarını da Nur’un marifetiyle terakki ettirmeli, marifet ve ilimli hizmet-i Kur’âniye ve imaniyede bulunabilmelidir.

Bu zamanda ise yalnız akıllardaki ilim, marifet Kur’ân, iman, İslâmiyet ve Nur’un hizmetine noksan kalmaktadır. Ve inkâr-ı Uluhiyete kadar gitmektedir. Bu tehlikeye düşmemenin tek çaresi ise aklın ilmini kalb nuranî olarak paylaşabilmelidir.

Nasıl ki maddî güçler, kuvvetler; yine maddî güç ve kuvvetlere sebep oluyorlar ve daima destek veriyorlar; aynen manevî güçler ve kuvvetler de manevî güce ve kuvvete sebep olurlar ve manen insanî tarike ettirerek, maddeyi de kontrol altına alarak, peşlerine takarlar. İlmi bilgi, birikim eğer manevî olsa yine ilmi doğurur ve maddeyi de muvaffak eder.

Şimdi bizlere ne lâzım, manevî ilmin, maddî imanî hayatın yanında; tebliğ, irşad, anlatma, yaşayarak maddî manevî olarak gösterme… Bütün bunları gerçekleştirebilmek, yerine getirebilmek içinde ehl-i hizmetin birbirini teşvik etmesi, alkışlaması, takdir etmesi icap ediyor. Ümid, aşk, şevk ve gayret ise teşvikin emmioğulları olarak yanında yer almalıdır. Bu ahirzamanda iman hizmeti ümidsiz, aşksız, şevksiz, gayretsiz ve teşviksiz mümkün değildir.

Eğer iman, Kur’ân hizmeti aklen, kalben ve fiilen bir insana lütufkâr istihdamını tattırsa; bu tadı hizmetin içinde, hademelerin arasında mevki, makama, benliğe, enaniyete ve en kötüsü de dünyevî menfaatlere iltibas ettirmemek, bulaştırmamak bu zamanda elzemdir. Bulaşanlarda bir an evvel ihlâs ve uhuvvet düsturlarıyla terk edebilmelidirler.

Nur’un Talebeleri’nin bölüşeceği, menfaatleneceği en kıymetli nimet ve kazanç ise; anladıkları ve marifetiyle lezzet aldıkları bir hakikat-ı imaniye ve Kur’âniyeyi birbirlerine yine mütelezzizane bir şekilde anlatmak, aktarmak ve paylaşmaktır. Bu lezzet ahiret lezzetlerinden olduğu için dünyanın menfaatli hiçbir lezzeti bunun önüne geçemez.

Nur’un Hadimleri’nin hizmetlerdeki muvaffakiyetleri onların en büyük paylaşımlarıdır. Kalbi, ruhu, aklı ve maddî, manevî bütün varlığıyla imanî lezzetlere gark olmuş bir hizmetkârın, iman hizmetindeki alacağı en büyük lezzet; bu kendisine ihsan ve ikram edilmiş Nurlu, güzel halleri aşk, şevk ve gayret içerisinde başka bir Nur’un Hadimiyle paylaşmasında, bölüşmesinde ortaya çıkan manevî lezzet ve zevktir.