1- İmam hatip lisesinin son senelerinde (1969-1970 yılları) 23-24 yaşlarında sürekli İttihad gazetesini alıp okumak müsbet hareketle dine hizmet etme şerefinde olmak.

2-  Yüksek okulda İstanbul’da beyanat ve tenvirlerden istifade ederek Üstad Bediüzzaman’ın ölçülerini takip etmek.

3- “5. Şuâ”yı okuyunca Bekir Berk Ağabeyle malum şahsı tanıyıp o istikamette hayatımı sürdürmek.

4- Risaleleri tanıyarak asrımız müceddidinin yolunun temeli iman hizmeti olduğunu anlayıp bu ölçüler istikametinde hayatı sürdürmek.

5- Bu asrın cemaat asrı olduğu şuurunda olup şahsı manevî yolunda sebatla yürümek.

6- Din hizmetlerinde en büyük engelin enaniyet olduğunu bilmek.

7- Daima nihayetsiz ihtiyaçlar içinde olduğumuzu idrak edip Allah’a dayanıp marifetullah ölçülerine göre hareket etmek.

8- Tabiî ki omuzlarımıza manevî hizmet yolunun yüklenmesi bunun gereğini yapma bu yönde olmamız Allah’ın sonsuz yardımı lütfu olduğunu bilmek çok önemli kulluk görevlerimizdir.

9- Bu dünyada Risalelerdeki prensib ve gayelere göre hayat geçirmek gerekliliği.

10- İstikametimiz, dayanışmamız, metanetimiz sebatımız, sadâkatimiz sağlam temeller üzerinde olmalıdır.

11- Ölçülerimiz, hareket tarzlarımız sağlam olduktan sonra tedbirlilikle beraber korkusuz olmalıyız. Çünkü korku hayatı korumak için verilmiştir. Üstad Said Nursî Hazretleri imanın zerresinden taviz vermeyerek mahkemelerde idam ile hükümetlere karşılık hiçbir âlimin göstermediği sebat ve kararlılık göstermiştir. Ölüme giderken, “kardeşlerim korkmayınız küfrün belini kırdım” anlamında tesbitlerde bulunmuştur.

12- Bize de tutuklamalar olmuş. Bir sene öğretmenken açığa alınmışız. Bu yolda her şeye ölçülerle pervasız hareket etmeliyiz. Bize 12 Eylül İhtilâlinden sonra “Bundan sonra çocukları (size) zehirletmeyeceğiz” denilmiş. Ben de âcizane bu duruma karşı “Ben ilahiyatçıyım. Allah’tan peygamberden doğru İslâmiyetten bahsetmişim. Eğer size göre bu zehirlemekse sizlere bir diyeceğim yok. Yalnız bizlere dini siyaset yönünde istismardan 163. Maddeden suç isnadında bulunulmuş. Ben “din umumun malıdır. Din kimsenin malı değildir hem sizler mahkeme olmadan bizi suçluyorsunuz. Ben imam hatipte hiçbir öğrencime din istismarında bulunmadım. Benim temel görüşüm okula, camiye, kışlaya siyasetin girmemesidir. Olanca gayretimle çalıştım” demiştim. Beraat ettiğimizde askerî hâkim bize “Selahattin Konyalıoğlu kimdir?” diye sordu. “Benim” diye cevap verdim. Bana dinî sorular sordu. Hoş bir diyaloğumuz oldu. Benim bantlarımda Bekir Topaloğlu’nun iman Kur’ân çalışmalarının müsbet yapılması hakkında konferansları vardı onları dinlemişler. Benim ayrıca bantlarım vaiz tatbikatlarım vardı. Onları da dinlemişler onların da hoşlarına gitmiş ve benim yedek subaylığımda inancıma, fikirlerime ters bakıcı olmalarına rağmen bana ‘kaçakcılar’la mücadelemden dolayı takdirleri umumî bir toplantıda şahsımı övücü konuşmalar yapmışlardır. Vaizlerimden memnun olanlar ileri gelenlerden de övücü konuşmalar olmuştu. Ben de savcıya dilimin döndüğü kadar anlatmıştım. Ben bunları sizlere yazmaktan hicap ediyorum. Benim için en başta Allah’ın razı olmasıdır. 

Ben vazifelerimi Allah rızası için yapmaya gayret etmişim, Allaha şükür. Hayatta dilimle, kalemimle dâvâma uygun ölçülerle hizmet yapmaya çalıştım.

Şu an 73 yaşındayım, ölüme doğru gidiyoruz. Son nefese kadar gazetemi okuyarak, neşriyatımızı takip ederek geçiriyorum. Hem Allah’ın bir lütfu ki 25 sene ara verdikten sonra 30 senedir unuttuğum hafızlığımı kuvvetlendirdim. Allah, bu istikametten ayırmasın. Gaye kabre iman ve Kur’ân ile girmektir. Allah muazzez Üstadımıza ve Nur kardeşlerimize, kabirlerine okuduğum okuyacağım Kur’ân âyetlerini ayrıca Peygamberimizin (asm) manevî şahsiyetine hediye olarak gönderiyorum. Selâmlar.