Teşekkürler, teşekkürler...

Ayasofya’yı müzahrefat deposu olmaktan kurtarıp, lâyık olduğu mabetlik mevkiine avdet ettiren Danıştaya, hükümete, muhalefete ve kamuoyuna teşekkürler.

Öncelikli bir teşekkürü de bu konuda yetmiş yıl önce ortaya bir irade koyan, meselenin ehemmiyetini hükümet başkanına yazdığı mektuplarla açıkça ifade eden ve kamuoyunu canlı tutan Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri hak ediyor. Ve keza konunun takibini elden bırakmayan Nur Talebeleri ve Risale-i Nur’un sesi olarak müsbet yayınlarında konuyu her daim sıcak tutan Yeni Asya hak ediyor.

Ve bir teşekkürü de, yetmiş yıldan beri konuyu tarihî, kültürel, sosyolojik, dinî ve ilmî boyutlarıyla fırsat buldukça ele alıp işleyen ve Ayasofya’nın ibadete açılması hakkındaki müsbet görüşlerini kamuoyu ile paylaşan basın yayın organları, yazarlar, şairler, düşünürler, kanaat sahipleri ve nihayet Türk halkı hak ediyor.

Ve bir teşekkürü de, daha önce her fırsatta Ayasofya’yı ibadete açma girişimlerinde bulunan, kısmî olarak ibadete açan ve minarelerinde ezan okutan Demokrat hükümetler hak ediyor.

Ve bir teşekkürü de dinlerin selim duruşları, ibadetin enginliği, hoşgörünün zenginliği ve sağduyunun nezaketi hak ediyor. Çünkü müzeye çevrildiği seksen yedi yıldan beri ne bir Hıristiyan, ne bir Müslüman Ayasofya’yı müze olarak değil, hep mabet olarak hayal ettiler ve öyle gördüler. Bu mümtaz hayaller ve içten istekler, bir duâ gibi Arş-ı Âlâ’ya yükseldi ve beşerin bütün günahkârlığına rağmen inşallah kabul gördü.

Barışa Davet 

Günahımızın, cürmümüzün, fücurumuzun, cinayetimizin bittiğini söyleyemeyiz. Ancak rahmet-i İlâhiyenin, inayet-i hakkın ve hikmet-i kutsiyenin varlığını göstermesinden anlıyoruz ki, insanlık olarak bir nebzecik de olsa affa ve mağfirete mazhar olmuşuz belki. Ya da Rahmet-i İlâhiye, inayet-i hak ve hikmet-i kutsiye insanlığı barışla ve müsalemetle, rıfkla ve hilmle bir saadete ulaştırmak istiyor; barışa ve rahmete dâvet ediyor.

Belki zincirleri kırarak şefkatle ve merhametle terbiye etmek istiyor, dünyanın zulmünü ve küfrünü zabt u rapt altına almak istiyor.

Nasıl Bir Resim Ortaya Konmalı?

Sevincimiz büyüktür. Şükrümüz büyüktür. Bu büyük nimete mazhariyetin şükrünü eda edebilecek miyiz, liyakatimizi gösterebilecek miyiz? Bu önemli!

Ama bu şükür coşkunlukla, taşkınlıkla, kontrolden çıkarak, kendimizi kaybederek, şov yaparak olmaz. Kendimizi siyasî sarhoşluğa kaptırıp şükrü, vakarı, ibadeti, ihlâsı, mabedi ve hatta Allah’ı unutarak olmaz. Bu ulu mabedi siyasî ikbalimize, siyasî menfaatimize ve dünyevî emellerimize alet yaparak olmaz. Seçim kazanma hesabı yaparak olmaz. Ayrıştırarak, bölerek, dinî duygularımızı siyasî görüşümüz için basamak yaparak olmaz.

Mabedin asaletine uygun bir vakarla, ibadetin değerine şayeste bir ağırbaşlılıkla, ihlâsın ağırlığına lâyık bir tevazu ile bir açılış belki şükrümüzü ifade eder.

Keza diplomatik bir dil ile dünyaya haklılığımızı anlatmamız lâzım. Bunu atlamamalıyız.

Vahyin enginliğine uygun bir enginlikle, kucaklayıcılıkla, şefkatle, hoşgörüyle din-i Mübin-i İslâm’ı doğru temsil ederek, ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-ı imaniyenin kemalatını ef’âlimizle, ahlâkımızla izhar ederek, metin ve ilkeli bir duruş göstermek meseleyi sulandırmak isteyenlere en etkili cevap olacaktır.

Rabbim hayırla idame ettirsin inşallah. Âmin.