İktidarın icraatına eleştirel yaklaşmak gerektiğine işaret ettiğimiz son yazımızı sivil din hizmetlerindeki problemlere atıf yapan şu cümlelerle bitirdik:
“Diyanet İşleri Başkanlığı bile bu minvalde hazırlanan ve kendi üstüne atılan bir gizli rapora ‘bu benim değil’ diyemiyor. Bu yayınları yapanların bunun ne anlama geldiğini ve ne sonuç doğuracağını bilmemeleri mümkün değil. Bunları da mı yazmayalım!”
Yazalım ve devam edelim.
Geçen günlerde medyada “cemaatler anketi” başlıklı bir haber vardı.
Hükümete yakınlığı ile bilinen Optimar Araştırma Şirketi’nin paylaştığı anketin sonuçlarına göre, On Beş Temmuz darbe girişimi sonrası vatandaşların yüzde 77,3’ü çocuklarını cemaat okuluna göndermek istemiyormuş. Araştırmaya göre “15 Temmuz darbe girişimi cemaatlere güveninizi/bakışınızı olumsuz etkiledi mi?” sorusuna “Hayır etkilemedi, eskiden de güvenmiyordum, şimdi de güvenmiyorum” diyenlerin oranı yüzde 54,6, “Evet etkiledi, artık güven duymuyorum” diyenlerin oranı yüzde 24,5 iken “Hayır etkilemedi, hâlâ güveniyorum” diyenlerin oranı yüzde 8,5’ta kalmış.
Araştırma sonuçlarını sosyal medya hesabından yorumlayan Prof. Hilmi Demir de şunları yazmış: “Türkiye’de dindarlık çok hızlı biçimde bireyselleşiyor. Muhtemelen Z kuşağının yeni üyeleri ile birlikte bu artış yükselecek ve cemaat desteği daha da düşecek. Tabiî bunda cemaatlerin maalesef yaşanan travmayı anlayamamasının ve yeni duruma uyum sağlayamamasının da büyük etkisi var.”
Özetle korku dağları aşmış durumda. Zaten şikâyetçi olduğumuz ve olmamız gereken “kayıtsız şartsız biat” kültürü bile aranır oldu. Zira biat bile bir kültürdü ve o da gitti. Yerini “höt-zöt bilinci”ne bırakıyor.
Görüyorsunuz, köse köse dekanlar, cübbeliden sakal bıyık kese kese geliyor.
Sivil din hizmetleri alanı hızla kan kaybediyor iken resmî din hizmetlerinin verimli hatta daha verimli olacağını ummak safdilliktir. Demokrasi ve hürriyet olmazsa olmazımızdır.
Unutmayalım ki tek parti dönemi CHP’si de dini yasaklamıyordu. Sadece “masum(!) gerekçelerle” dini kendi iktidarının tekeline alıyor ve beğenmediklerini yani bilhassa itiraz edenleri yasaklayıp sınırlandırıyordu. İtaat eden ise şimdiki gibi o zaman da rahat ediyordu. “Nemelâzım” ya da “büyüklerimiz düşünür” bize gebermiş istibdadın yadigârıdır. Redd-i miras farzdır.
Bütün kabahati, “önü ardı boşluklarla ve noktalarla dolu bir heyula” olan “…öcü”lere atıp “adı ak” hükümeti paklayarak kurtarmak da bir yol elbette. Ama bu yol çıkmaz sokak ve ucu göründü.
Hükümeti ve muhalefeti ikaz vazifemizdir. Bunca maaşlı alkışçının arasında bu vazife çok daha kıymetlidir.
İyi niyetli iseniz ve cesaretiniz de varsa gelin siz de yardım edin. Sivil din hizmetleri alanını elbirliğiyle yeniden genişletelim.
Bunu yapamıyorsanız bari yapanın önünden çekilin. En azından ağzımızı bantlamaya çalışmayın!