Artık o gün uyandığımızdan itibaren başımıza ne geleceği, ne gibi zorluklarla karşılaşabileceğimizi düşünerek zaman harcamak yerine, gerçekten bize lâzım olan bir şeyleri aramalıyız. Etrafımıza bir bakmalıyız. Neler oluyor? Neciyiz? Nereden geldik? Ve nereye gidiyoruz?

Zaman öyle hızlı ilerliyor ki, bazen ömrümüzün ortasına dahi geldiğimizde, arkamıza bakarak sanki hiçbir şey yaşamadan bu yaşa geldiğimizi sanırız. Çünkü zaman boşa gitmiştir. Elimizi çabuk tutup, dünyadan sonra gideceğimiz asıl memleketimiz için hazır- lanmalıyız. Bunun için ne gerekiyor? Tabi ki ilk olarak okumak. Okumaya ihtiyaç hissetmemiz gerekiyor. Boşa geçip giden ömrümüze bir renk katan Risale-i Nurlar’ı okumamız gerekiyor. Bu kitaplar bize aradığımız hakikati sunan, ruhumuzu rahatlatan, ahireti hatırlatan, yemek-içmek gibi devamlı okunması gereken Risale-i Nur’dur bu kitaplar. Bir şaheserdir bu kitaplar. Abartmıyorum. Yalnızca olanı söylemekle yetiniyorum. Gerçekten de bunlar hayatın gerçekleri. Ömrümüz yavaş yavaş sona doğru yaklaşırken, artık bir şeylerin farkına varmamız gerekiyor. 

Risale-i Nur eserleri ise bize bunu kazandırıyor. Kalben dünyayı terk etmek, hayata pozitif bakmak, her ne olursa ‘vardır bir hikmeti’ deyip yolumuza devam etmek, kendimize çeki düzen vermek gibi hassas konularda bizi bilinçlendiriyor.

Risale-i Nur eserleri öyle bir hakikattir ki, bu hakikati söndürmeye kimsenin gücü yetememiştir. Müellifi Üstadımız Bediüzzaman’ın bu hakikate hayatını vakfetmiş olması ve hiçbir şeye alet etmemesi bize gösteriyor ki, bu dâvâ hiçbir dünya menfaatine değiştirilemeyecek bir hakikattir.

Evet, acaba hiç akıl kârı mıdır ki, bazıları yalanlardan ibaret yaygaralarını yapsınlar da, bizler hakikati izhar tarzıyla müdafaa etmekte susalım? Acaba hiç mümkün müdür ki, insafsız propagandacılar, yalanlarını savunurken, biz, Üstad ve Risale-i Nur’un hakkaniyetini ilân ederek, o acip yalanlarını akim bırakmaya çalışmayalım?

Bu dâvânın sönmez ve söndürülmez olduğunu herkese göstereceğiz inşallah.

Zira böyle bir dâvâyı omuzlarında hisseden her ferd, şevk ve feyiz içinde hizmet etmeye kendini adayarak, bu hizmetin neresinde olursa olsun, en küçük vazifeyi büyük ve yüce görerek dâvâsına sahip çıkması gösteriyor ki, bu dâvâ büyüktür. Bu dâvâ bizimdir. Ve bende bir hakikat arıyordum. Buldum!