Zamanın içinde, zaman izinde esen rüzgâr fısıltısı, ruh limanına ağır bir hüzün bırakıverdi. Enginliğinin ardından sonsuzluğa bir selam taşıyan gökyüzünün rengi, yavaş yavaş umudun mavisinden sıyrılıp hüznün kızıllığına, hüznün yangınına ve gecenin ağrısına teslim oldu. Mavi ve kızıllığın arafında güneş batarken, gecenin izinde, içimizde kaç şehir yıkılır?

Dört duvar sükunet ile boyandı. Söz sanatları ile şımaran kelimeler lâl kesti. Lâl kesilen kelimelerin ardından, yalnızlığın zaferi ile, ruh ve kalbin ortasına pusu kuran hüzün, bağımsızlığını ilan etti.  

Kalplerin başkentine taht kuran en güzel şiirler, sessizliğe en büyük şahittir. Kırmızı güller en güzel günlere, en güzel mevsimlere şahit. Şimdi ise mevsimler hüzün yanığı...  

İnsan hüznü kadar dinler, hüznü kadar anlar, hüznü kadar lâl kesilir, hüznünden anlaşılır. Bir yüreğin hüznü, gözünde değil, özündedir. Mahzuniyet, en derinliklerde saklanır ve sakınılır.

İnsan hüzün ile, kalbinin sokaklarında, telaşı bitmeyen dünyadan uzaklaşır. İnsan hüzün ile kendini arar, kendini bulur, kendini görür ve kendini dinler. İnsanın en uzun yolu ve yolculuğu kilometrelerce uzakta değil, kalbinin ritminde saklıdır. İnsanı büyüten, olgunluğa eriştiren ve şifası olan kendinde saklıdır, kimi zaman kendinden sakladığıdır.

Her insan bir hazinedir ve bu hazinenin keşşafı yine kendisidir. En kıymetli hazineler en derinliklerde saklıdır. İnsan içine dönmeden kendini bilemez, kendini göremez, kendini duyamaz, kendini çözemez. Nefes aldıkça yaşar, yaşadıkça sınanır, sınandıkça sabreder, sabrettikçe şifa bulur.  

Her kalp kendi ağırlığında bir hüzün taşır. Her hüznün kendine ait bir hikayesi, bir kelimesi, bir sükutu, yolu, yolcusu, yarası ve izi vardır.

Bir kalbe hüzün emanettir. Yüklü olduğu bulutlardan, vurgun ve meftun olduğu topraklara vuslata eren uzun, ince yağmur damlaları gibi, hüzün gecenin ortasında, kalbin başkentine taht kuruyor. Güneşin terk ettiği, ayın aydınlattığı, Şimal yıldızının yola umut olduğu gecenin karanlığında, semaya açılan ellerden, bir hüzün yanığı olan kalplerden dökülen dualar şifa olsun. Bir hüzün, bin şifa olmalı. Bu şifa ruhumuza, kalbimize, umudumuza, dünyamıza ve ahiretimize dokunarak iz bırakmalı.  

Dünyanın aldatıcılığı ile kamaşan gözlerimizde bir bulut durmalı. Merhamet bekleyen kanadı kırık kuş misali, merhameti, rahmeti ve affı bizim günahlarımızdan daha büyük olan Rabbimizden bağışlanma dilemeliyiz.  

Hüzün, kalbin ve ruhun dünyadan uzaklaşması, sıyrılmasıdır. Hüzün, bir kulun imtihanının gölgesinde, sabırla ve teslimiyetle nefes almasıdır. Hüzün fani dünyalarımızın, ebedi âleme hasretidir. Hüzün, kalbindeki yara ile yaratanın kalbine, ruhuna, hayatına ve hikâyene şifasıdır. Hüzün yanıklarımızın, Cennet çiçeklerinin açmasına vesile olması duasıyla...