Hz. Peygamber (asm), hayatımızın her kademesinde yer tutan bir peygamber. Çünkü; Kâinat O’nunla (asm) mana kazanmaktadır. O (asm) sadece bir aile reisi değil, aynı zamanda bir kumandan, aynı zamanda bir muallim, aynı zamanda bir sanatkâr, aynı zamanda bir idareci, aynı zamanda bir hatip, aynı zamanda bir vaiz, aynı zamanda bir yönetici v.s...

Kâinat Kitabı’nın derin muammasını en güzel surette anlayan ve ders veren de Hz. Peygamberimiz (asm) olmuştur.

O’nun (asm) ders verdiği hikmetten mahrum felsefeci, kâinattaki hikmeti elde edemez. Vesvese ve şüpheler girdabında kalp ve ruhunu kaybedeceği gibi, aklını da geveze eder. Kendi gibi çoklarını da yoldan saptırır.

O’nun (asm) Kur’ân ahlâkını kendisine rehber edinmeyen ahlâkçının, O’nun (asm) ortaya koyduğu prensipleri benimsemeyen içtimâiyatçının insanları götüreceği yer, bir başka ahlâksızlık ve huzursuzluk zemini olacaktır.

Yazar, O’ndan (asm) ilhamını ve edebini almazsa her zaman ruhsuz, maneviyatsız ve eksik yazacaktır.

Hatip, O’nun (asm) hitabet tarzını bilmez ve O’ndan (asm) mevzusunu almazsa kalp ve ruhlar üzerinde derin tesir icrâ edemeyecektir.

Edebiyatçı, O’nun (asm) nezih edebini bilip kendini onunla edeplendirmezse edepsizlik çamurunda hem boğulacak, hem de başkalarını boğacaktır.

Komutan, O’nun (asm) harp siyasetini bilmezse, hezimete uğramaktan, zulüm ve vahşet irtikâp etmekten kendisini kurtaramayacaktır.

İdareci, O’nun (asm) idarecilik vasfını bilmezse hayatta kâmil mânâda muvaffakiyeti pek az elde edecektir.

San’atkâr, O’nun (asm) ibretli nazarlarıyla, kâinata, eşyaya ve insana bakmazsa tabiatperstlikten kendisini kurtaramayacaktır.

Eğitimci, O’nun (asm) şefkat, sevgi ve saadet bahşeden terbiye düstûrlarını bilmezse, vazifesinde gereği gibi başarı elde edemeyecektir. 1

İslâm Dini’nde aile binası üç ana unsur üzerine kurulmuştur. Bu ana esaslar, aileye huzur, güven ve saadet temin eden manevî temel unsurlardır. Bunlar, Cenâb-ı Hakk’ın insanlara bahşettiği sonsuz rahmet ve nimetlerin neticelerindendir. 

Bu üç ana unsurlar şunlardır:

Sevgi ve merhamet, adalet, karşılıklı yardımlaşma ve güvendir.

İnsanın en fazla ihtiyacını tatmin eden, kalbine karşılık bir kalbin bulunmasıdır ki, her iki taraf sevgilerini, aşklarını, şevklerini birbirleriyle paylaşsınlar. Lezzetlerde birbirlerine ortak, gam ve kederli şeylerde de yardımcı olsunlar. 2

Dipnotlar:

1- Suruç, Salih; Kâinatın Efendisi Peygamberimizin Hayatı, Yeni Asya Yayınları, İstanbul-1983, c. 1, s. 13. 

2- Nursî, Said; İşâratü’l-İ’câz, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul-1994, s. 164.