Kaç türlü söylediği, çağırdığı, anlattığı, açıkladığı hali var. Hepsinde de ayrı bir hakikat bakıyor bize. Hepsinin de ayrı bir hikâyesi saklı belki. 

Belediye anonsundan bir ilan: “Merhum filanın oğlu, cami imamı falancanın babası, şu şu şu isimlerin dedesi, falan yerden emekli filan vefat etmiştir. Cenazesi bugün, öğle namazını müteakip...” diye devam eden.. Ne çok duydum, dinledim. 

Düşündüm, kimisi için dede, kimisi için baba, eş, kimine kayınpeder, kimine cami/hac arkadaşı, komşu, kimine de ilçeden biri... Herkes için ayrı bir anlam, herkese ayrı hikaye, anı, yaşanmışlık... Hepsinde ayrı hakikatin ucu görünüyor. Hatta ölmüş olan babaya bile bakan birşeyler var. İnsanlar konuşurken, ‘rahmetli falanca amca vardı ya, onun oğlu işte..’ dedikleri...

Bir ademoğlu daha geçti dünyadan. Bugün mezara konulacak, üstüne toprak dökecekler, etrafında dua edecekler, ağlaşacaklar, herkes evine gidecek, o tek kalacak, ilk gecesini yaşayacak, ilk gündüzünü...Neler neler yaşayacak kimbilir.?

Eşime sordum, tanıyor muydun amcayı? “Çok iyi bir insandı, yalan yanlış işleri olmaz, doğru dürüst bir insandı” dedi. 

Ben Kur’an kursu hocalığı yaparken, resmi işler için eşimle müftülüğe gitmiştik. Müftülük personelinden biri yardım etmişti. Dilekçe yazma, çocuklara verilecek kitapları teslim etme vs konularında. Ölen kişi, bu adamın da babasıydı. Benim için de, yıllar önce bana yardım eden adamın babasıydı işte. 

Ne kadar enteresan geldi bir anda. Ölüm değişmez hakikat ama, öldükten sonra nasıl anılacağın yine bu dünyada kimde ne kadar iz bıraktığına bağlı. Bu öldükten sonra oluşan bir şey değil elbette. Yaşıyorken insanlarda güzel bir anlamın varsa, öldükten sonra da aynı anlam devam ediyor. İnsanlar rahmet okuyorlar, dua ediyorlar. Ya da tam tersi falan zamanda kalbimi kırmıştı diye geçiyor içlerinden. Dünyanın hali...

Her hâl, bir nüve haddizatında. Yaptığımız her hareket, içinde binler çiçekler de açtırabilir, yılanlara, akreplere yuva da olabilir. Tercih bizim elimizde.