Her şey küçücük bir yönelişle başlar. Kalben, bedenen o işe doğru teveccüh etmekle, kendimizi çevirmekle başlar. Bazen içimizden geçiririz, bazen Bismillah deyip doğruluruz, bazen de küçük de olsa bir adım atarız. Her teveccühün keyfiyeti farklıdır belki, ama muhtevası aynıdır.

Ramazan da böyle bir yönelişin fiiliyata geçmiş halidir. Bu aya has bütün ibadetlere karşı içimizde günler öncesinden oluşan şevk ve iştiyak, yüreğimize atılmış bir tohum gibidir. Bütün bu ibadetler bir niyetle muvazzaftır. Niyet haddizatında pekçok ihtimalden, yönelişten, amelden birini seçmek, seçmeye yönelmek ve Allah’tan bu ibadet için muvaffakiyet vermesine taleptir. Kalpten geçen her amelin, lisanda da “niyet ettim...” diye başlayan cümlesi, ahiret kuşu olarak Cennete uçurulmasıdır.

Ramazan bir niyet ayıdır. Niyet kavramına, içimizde çiçekleri açan, bizi gülümseten, gönlümüzden geçirdiğimiz, hayalimize uğrayan bütün amellerin keyfiyeti olarak bakarsak, Ramazan bir fidanlıktır. Öyle bir fidanlık ki yapmaya muvaffak olamasak bile zihnimizde, hissiyâtımızda meşbu olması, kanat çırptıkça sevap kazandıran bir üveyiğin yaratılması gibidir. O kanat çırptıkça üzerimize nurlar yağar, hüzmeler değer. Iskalanan hiçbir şey olmaz, değersiz denilip basitleştirilen bir amel de mevcut değildir.

Ramazan, bütün bu ruhî dalgalanmaları ihtizaza getiren yekpare bir zamandır. Onda saatler, dakikalar, saniyeler değil, topyekûn bir büyüklük vardır. Zaman, kendine biçilen çerçeveyi aşar, sınırlarını ortadan kaldırır ve evc-i âlâya doğru yol alan bir sonsuzluk oluverir.

Niyetle kıpırdayan amellere, titreşen ibadetlere ve niyetle içimize düşen her âmâl ve salihâta merhaba!